Yosemite is superlatief mooi!

Het is 2015 en we verblijven in Mimosa, een klein plaatsje 165 mijlen (317 km) ten oosten van San Francisco. We gebruiken het gehucht als uitvalsbasis voor onze twee dagen durende bezichtiging van het natuurpark Yosemite. Tijdens de vijf kwartier durende rit naar dit bijzondere werelderfgoed grijp ik de opportuniteit om Ech Nie alles te vertellen over haar recente, turbulente geschiedenis.

Toen de indianen Yosemite moesten verlaten

“Yosemite, mijn lief”, zo begin ik, “heeft zijn naam te danken aan de indianen. Het betekent zoveel als; onder hen zijn moordenaars.”

“Oh dear…”

“Ja, volgens sommigen hebben de Native Americans die term bedacht omdat gemene grizzlyberen destijds het gebied terroriseerden…”

“Really?”

“Ja echt, maar het is breed geaccepteerd dat de naam werkelijk slaat op de gewelddadige inborst van de blanke pelsjager. Deze nieuwkomer stapte namelijk halverwege de 19^e eeuw de vallei binnen en schoot naar hartenlust op berenvellen en roodhuiden. Hij deed dat zo vol overgave dat binnen no time hun aantallen waren gedecimeerd en hun leefgebied verwoest. Puur uit zelfdefensie uiteraard.”

“Amazing.”

Eerste beschermde wildernis van USA

“Yep, en alsof dat nog niet erg genoeg was volgde in zijn voetstappen de befaamde golddigger. Had de gemiddelde indiaan dus net zijn halve stam aan de Europese kolonist verloren, kwam de volgende allochtoon ook nog even zijn rijkdommen opgraven.”

“Unbelievable.”

“Yeah right, maar hoewel de grizzly- en indianenpopulatie volledig werd gedestrueerd wist men Yosemite gelukkig wel te redden. In 1864 werd de vallei, als eerste in de VS, tot beschermd natuurgebied verklaard. 26 Jaar later promoveerde het tot National Park.”

“Marvellous.”

El Capitan, de loodrechte muur van Yosemite

Direct nadat we onze America the beautiful pass aan de parkwachter hebben laten zien rijden we tegen de 900 meter, loodrechte bonk graniet van El Capitan aan, de grootste monoliet op aarde. “Waaaaauw”, roepen we allebei in koor, “wat wis en waarachtig wondervol!”

“Oh, is het niet geweldig, Ech Wel? En kijk dat groepje herten daar aan de rand van de Merced river. Wat een grandioze gratie.”

“Fantááááástisch!!”, stem ik in, en wijs Ech Nie vervolgens enthousiast op een schattig eekhoorntje dat ons vanuit een boom heel curieus zit op te nemen. We voelen ons geprivilegieerd. Nog maar een paar minuten binnen en we hebben al meer wild gezien dan in onze hele Europese carrière bij elkaar. Phenomenal!

Yosemite Falls, hoogste waterval van Noord-Amerika

Terug in de auto pakken we het lijstje bezienswaardigheden erbij en hebben een kijkje waar we naar toe moeten. Het draait er op uit dat het allemaal niet zo gecompliceerd is. Eigenlijk zijn er maar twee hoofdwegen met een paar afslagen in heel Yosemite en aldus hebben we snel uitgewerkt dat onze weg naar de top via Glacier Point Road leidt. Lovely!

We zijn nog maar net op pad of we notificeren allemaal bordjes die ons wijzen in de richting van een honderden meters hoge waterval. Ik parkeer de auto langs de kant van de weg en stel een sightseeing voor. “Awesome”, zegt Ech Nie en met frisse zin lopen we de hike. Eenmaal aangekomen bij de site duurt het even voor we vallend water zien maar na een kwikke kijk rondom weten we bij kans wat neergaande druppels te vinden. Spectacular!

Tunnel View, iconisch zicht op uitgesleten gletsjerdal

We admireren het druppelende vocht en druipen daarna snel af richting de volgende must-see; het briljante uitkijkpunt Tunnel-View. Ook hier geen waterval in ons blikveld maar wel de wijze les dat watervallen in september altijd een zomerstop houden en dat ze met de smeltende sneeuw in het voorjaar op hun mooist zijn.

Ach, denken we, je kan niet alles hebben. Bovendien schijnt het in de lente regelmatig filerijden te zijn dus dan prefereren we toch liever onze huidige situatie. Nergens stuiten we op hinder en als we willen parkeren bij een viewpoint is dat ook al geen probleem. Miraculous!

Yosemite wildlife is abondant

Yosemite is groot. Ech groot. (3.000 vierkante kilometers) Het is daarom ook het huis van een groot aantal beesten. Zwarte beer, poema, lynx; ze zijn hier allemaal te vinden. Onderweg van de ene naar de andere attractie, wat elke eens in de tijd meer dan een half uur rijden is, zijn we op de uitkijk naar al deze wilde dieren. Het lukt ons echter niet ze te spotten, maar daarentegen zien we wel hert, marmot en eekhoorn bij de dozijnen. Favoriet bij Ech Nie is de chipmunk. “Oh, zijn ze niet superduperpoepielief, Ech Wel?”

“Inderdaad mijn suiker, te gek, gers, gaaf gewoon.” De dierenwereld in Yosemite is goed gerepresenteerd. Er leven in totaal zo’n 90 verschillende soorten zoogdieren, 22 types reptielen en om en nabij de 262 varianten vogel. Great!

Yosemite wildfire, bosbranden vormen probleem

Hiking is de ding te doen in Yosemite en dus besluiten wij ook te gaan voor een blokje om. We kiezen daarbij voor de Sentinel Dome trail. Een trek die je brengt naar een ronde rots nabij Glacier Point en die je een weids panorama geeft over de hele vallei. Hoger dan dit (2145m) wordt het hier niet. Eenmaal bovenaan hebben we een top uitzicht op alle heisa in het dal. Er is een bosbrand uitgebroken en terwijl boven onze hoofden het ene na het andere blusvliegtuig voorbij komt scheren, kijken wij naar de vlammen beneden ons. Sensational!

Omdat Ech Nie zich toch wat bekommert om het vuur, zeg ik haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. “Het vuur is aan de andere kant van de vallei en kan ons dus nooit bereiken.” Ze wijst me onmiddellijk terecht. “Wildfires zijn niet te onderschatten, Ech Wel, en herinner je ook even dat we nog een keer naar beneden moeten.”

Gevaren van Yosemite NP

Een aanwezige Parkranger beaamt Ech Nie’s woorden. “Ongelukken gebeuren al de tijd”, meldt de man. “Elk jaar sterven er in Yosemite gemiddeld zo’n 8-10 mensen. Ze komen om bij aanrijdingen met groot wild, omdat ze van de rotsen vallen, omdat ze verdrinken, verdwalen of verbranden of gewoon omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Als een geval van feit; juist een paar dagen geleden vielen er nog twee doden toen een boom plotseling brak en twee toeristen in hun tent verpletterde.” Excellent!

Dat de branden soms inderdaad behoorlijk uit de hand kunnen lopen bleek wel in 2013 toen een illegaal kampvuur uitgroeide tot een fik die ruim 100.000 hectare wildernis in de as legde. Op onze weg naar Tuolumne Grove zien we het trieste resultaat. Kilometers lang kale heuvels met verkoolde stompen hout. Superb!

Tuolumne Grove, het bos van de reuzenbomen

Wat dat betreft is het een waarlijk wonder, zeggen we tegen elkaar, dat de machtige mammoetbomen van Tuolumne Grove zo oud hebben kunnen worden. “Er staat zelfs een exemplaar in het Park met een geschatte leeftijd van 2700 jaar!”, informeer ik Ech Nie.

“Zóóóóó, dat is toch wel bijzonder buitengewoon hè, Ech Wel?”

“Ontegenzeggelijk mijn honing. Superdik, vet, cool gewoon.”

Terwijl we de heuvel aflopen vertel ik Ech Nie dat deze gigantische bomen sequoia’s worden genoemd en dat ze behoren tot de familie van de coniferen. “En dan moet je niet denken aan die dingen die wij thuis als erfafscheiding gebruiken, nee deze jongens bereiken hoogtes van wel 100 meter!”

Adembenemende wandeltocht

“Massive”, zegt Ech Nie, en opgewekt trekken we verder. Na een half uurtje vruchteloos afdalen beginnen onze kuiten op te spelen en vinden we dat de anderhalve kilometer lopen toch wel heel erg lang duurt. “Jee Ech Wel, hoeveel bochten komen er eigenlijk nog?”

“Nog een klein stukje mijn zoethart, we zijn er bijna.”

We wandelen nog even door maar als na de zoveelste curve nog steeds geen reus te bekennen is, waarschuwt Ech Nie dat we ook nog een keer naar boven moeten. “Ja, mijn kostbare, ik weet het. Even persistent blijven nou…” Gelukkig weten we de gigantische bomen uiteindelijk te bereiken en bevestigt Ech Nie, uithijgend tegen Death Giant, dat ze inderdaad adembenemend indrukwekkend zijn. Breathtaking!

Tioga Road, mighty highway tussen bergtoppen

De volgende dag rijden we de Tioga Road af. De weg is met zijn 3000 meter de hoogste in de hele States en voert door het hooggebergte van het park. De natuur rondom is totaal verschillend met die in de vallei maar evenzogoed weergaloos. Het bos is hier dunner, bestaat vooral uit naaldbomen en moet grote open vlaktes tussen zich in dulden. Door de hoogteverschillen in het park bestaan er 6 verschillende vegetatiezones in Yosemite en die leveren met z’n allen een ongekende schoonheid en een enorme biodiversiteit op. Formidable!

In dit alpengebied kronkelt ook de Tuolumne river door Tuolumne meadows. Het is het domein van het opnieuw geïntroduceerde dikhoornschaap (na een afwezigheid van ruim 100 jaar loopt hij hier weer rond) en hoewel we hem niet zien, bewonderen de inrichting van zijn biotoop. Vooral de omgeving van Tenaya Lake is van zo’n verbluffende schoonheid dat we even moeten gaan zitten om het allemaal in ons op te nemen. Magnificent!

Hiken op de Dog Lake Trail

Enige tijd later besluiten we tot een laatste krachtinspanning. Onze visitatie aan Yosemite loopt tegen het eind en we willen nog één trip doen voor we het werelderfgoed goedendag zeggen. Omdat we wel goed geprepareerd voor de dag willen komen halen we eerst wat krachtvoer bij de lokale snackbar en starten dan met ons finale kunststukje, de Dog Lake trail.

Met zijn 4.5 km steil omhoog een pittige work-out. De route gaat over smalle, zanderige paadjes vol wortels en ander ongemak maar brengt ons tevens satisfactie als we het hebben voltooid. Het fabelachtige landschap van water, hout en steen ligt er bij alsof Bob Ross het net heeft afgeschilderd. Incredible!

Yosemite is een must see!

Na het afronden van de trail verlaten we via de schitterende Tioga Pass Yosemite en vervolgen onze weg naar de volgende vallei, Death Valley genaamd. Net als Redwood, Zion, Bryce, Grand Canyon en Yoshua Tree is het onderdeel van onze roadtrip door het zuidwesten van Amerika. We vinden ze allemaal even splendide maar jureren dat Yosemite toch ech wel de mooiste is.

Komt door zijn diversiteit is ons eindoordeel. Want waar de andere parken het vooral van één hoofdattractie moeten hebben (Bryce van zijn hoodoo’s, Death Valley van zijn woestijn, Zion en Grand Canyon van hun ravijnen en de andere twee van de bomen waarnaar ze vernoemd zijn) kan Yosemite terugvallen op een heel scala aan entertainment. Al met al is het Park een must voor elke natuurliefhebber en een verplichte stop tijdens iedere rondrit. Een unieke site die ons in louter superlatieven deed spreken. Ech Wel!

Ook wel eens Yosemite bezocht, een hike gedaan of een natuurramp aanschouwd? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag!

Praktische informatie

Mocht je Yosemite zelf willen bezoeken, trek er dan minimaal twee dagen voor uit; een dag voor de valley en een dag voor het alpine gedeelte. Daarnaast is het wel handig om vooraf het een en ander te checken.

• Welke bezienswaardigheden wil je zien? (bij sommige kun je alleen in een bepaald jaargetijde terecht, zoals bijvoorbeeld de Tioga Road die van oktober/november tot eind mei/begin juni gesloten is).
• Wat zijn de weersomstandigheden? (wij hadden zonovergoten weer maar het kan er ook echt vervaarlijk spoken)
• Welke hikes wil je lopen? (de keuze is reuze)
• Waar verblijf ik? (wij huurden een hotelkamer in een dorpje buiten het park maar er zijn ook mogelijkheden om in Yosemite te overnachten).
• Enzovoort.

Jaar van inschrijving: 1984
Officiële website (met schat aan informatie): National Park Service

Lees ook:

– Brand en ziekten teisteren Waterton Lakes National Park
– In tektonisch gebied Sardona staat de wereld op zijn kop