“Ik vind er geen reet aan!”, riep Ech Nie vol gruwel. Historische woorden die mijn Unesco-hart braken. Afgelopen mei werden ze uitgesproken net nadat ik hoog had staan opgeven over het Parthenon op de Atheense Akropolis, het universele symbool van de klassieke beschaving. “Niet?”, vroeg ik ongelovig. “Nee!”, klonk het beslist. En daarmee was onze breuk definitief.
Ech Nie valt van haar geloof
De Akropolis is niet alleen een van de best bewaarde tempelcomplexen uit de oudheid, het is tevens een van de beroemdste monumenten ter wereld. Als je die al niks vindt wat moet je dan nog tussen al die andere Grieks-klassieke overblijfselen die de werelderfgoedlijst haalden. Want anders dan de goeddeels intacte bouwwerken op de Akropolis reiken die andere resten vaak nog niet eens kniehoog.
Ech Nie’s afwijzing op de Akropolis volgde op een periode waarin mijn levensgezel steeds verder van het rechte pad afdwaalde. Was ze ooit nog wildenthousiast geweest over de pracht van Plitvice, gaandeweg onze missie kon ze immer minder waardering vinden in het aandoen van obscure locaties uit een grijs verleden.
En met het verdwijnen van de belangstelling, zette ook de ergernis in.
Ik wil gewoon helemaal niks!
Mokkend stond ze erbij en keek ze ernaar, of niet, want soms nam ze niet eens de moeite om uit de auto te komen. “Ga jij maar”, zei ze dan. En als ze dan op mijn dringende verzoek alsnog in beweging kwam dan klaagde ze steen en been over allerlei irritante randzaken of bekommerde zich enkel en alleen over Ech Leuk (die toch vooral niet in de voetstappen van haar vader moest treden). (want stel je eens voor dat zij ook door het Unesco-virus werd besmet!)
“Ik vind er geen reet aan!”, echode nog lang na. Ik kon het niet begrijpen. Tuurlijk had ik haar chagrijn de laatste tijd wel opgemerkt, maar ik had niet verwacht dat ze eenmaal in Athene zo’n indrukwekkende bezienswaardigheid links wilde laten liggen. Als je er toch bent dan ga je toch effe kijken? Zelfs als je helemaal niet geïnteresseerd bent in geschiedenis of cultuur? Ik bedoel, wat wil je dan doen op een citytrip?
“Niks, Ech Wel, het is vakantie. Ik wil gewoon helemaal niks doen!”
“Niks?”
“Ja niks!”
“Nou dat is ook niet veel.”
Singlereizen
Dan maar alleen, dacht ik onverstoorbaar. Ik kom hier waarschijnlijk maar een keer in mijn leven en dan laat ik me de unieke kans niet ontnemen om deze patrimonia aan mijn palmares toe te voegen. Zeker niet als het weer elk ander mogelijk uitje (strand) onmogelijk maakt.
Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ik alleen op pad ging; Ech Nie had wel vaker een site overgeslagen. Maar dit was toch anders. Zes sites stonden er op het programma, en dit keer moest ik ze allemaal in m’n uppie afgaan. Niet echt wat ik me er vooraf bij had voorgesteld. Maar afijn, Ik besloot het beste er van te maken. Als eerste trok ik richting Olympia, de plaats waar de Spelen in de oudheid werden gehouden.
Beren op de weg
Buiten de site zelf was met name de rit enerverend; zeker toen ik besloot ook de Apollotempel van Bassea nog even mee te pakken. Ik had al wel ergens gelezen dat de weg ernaar toe behoorlijk slingerde maar zoals wel vaker had ik die waarschuwing arrogant in de wind geslagen. Het zal allemaal wel loslopen, was mijn ongefundeerde mening. En in het begin verliep het ook crescendo. In m’n wendbare huurwagentje vermaakte ik me kostelijk met het scheuren door de haarspeldbochten en de bergachtige omgeving die er mee gepaard ging. Eindelijk hoefde ik ook eens géén rekening te houden met een huiverige Ech Nie die dergelijke weggetjes verafschuwde.
De volledige afwezigheid van tegenliggers had echter misschien een eerste lampje bij mij moeten doen ontbranden. Waarom was ik hier de enige rallyrijder? Helaas ontbrak die tegenwoordigheid van geest mij totaal en kon natuurlijk ook vrouwlief, die altijd heel kien was op dat soort dingen, me op dat moment van wijze raad voorzien. Dat de gekozen route wellicht toch niet een heel handige was besefte ik pas toen een steeds groter gedeelte van de baan onbegaanbaar werd. Kleine en grote rotsen versperden meermaals de weg en door het asfalt woekerend onkruid eiste eveneens een steeds groter gedeelte van het circuit op. Hoe vaak reden er hier eigenlijk auto’s? Moest ik nou wel doorgaan? Maar ja, ik was al zover gereden, ik kon nu niet meer terug. En toen hield de asfaltweg op te bestaan…
Veel succes op werelderfgoedqueeste
Uiteindelijk kwam alles goed, zoals altijd, en was ik weer een mooie ervaring rijker, maar het gemis van beider dames deed zich wel gelden. Een dergelijk voorval beleef je nou eenmaal intenser als je hem kan delen met degenen van wie je houdt. Misschien niet eens zozeer op het moment zelf (Ech Nie zou me vervloekt hebben, “jij altijd met je goede ideeën”) maar het had later wel een mooi verhaal op verjaardagen en het blog geweest. Weer een nieuw avontuur waar we later smadelijk om hadden moeten lachen. Zo ging het althans in onze goede tijd. Nu had ik eigenlijk geen idee. Toen ik haar bovenop de berg met een foto op de hoogte stelde van de situatie waarin ik me bevond, kreeg ik slechts een kort berichtje terug; “Veel succes.”
Ja, bedankt…
Magistraal Mycene legt het af tegen smartphone
Nog meer mooie momenten beleefde ik in Mycene, een oude vestingstad gelegen op een berg die normaal gesproken overspoeld werd door toeristen. Het lag op slechts een klein half uurtje rijden van ons appartement en bood mij aldus de mogelijkheid er in alle vroegte aan te bellen. Ik was de eerste werelderfgoedreiziger die er arriveerde en had de site na het kopen van een kaartje helemaal voor mezelf. Wat een weelde! Pas toen ik alles uitgebreid had bekeken en gefotografeerd, reden de eerste tourbussen het uitgestrekte parkeerterrein op.
Helemaal gelukkig keerde ik huiswaarts en deed ik enthousiast verslag van mijn belevenissen. Maar mijn hartstochtelijke relaas werd wederom ijskoud ontvangen. “Boeien”, vond Ech Leuk. En Ech Nie wilde alleen maar weten of de zon ook scheen. Kijkend naar allerlei kansloze filmpjes op de telefoon hadden de twee nietsnutten namelijk nog geen tijd gehad om een blik naar buiten te werpen.
“Eh nee, het is wel lekker warm, maar de zon schijnt achter de wolken…”
“Ah nee hè, kunnen we weer niet naar het strand. Wat een kutvakantie!”
Ech Nie trekt haar eigen plan
In eerste instantie was het de bedoeling in het najaar naar Denemarken te gaan, maar dat was na Griekenland ineens geen onderwerp van discussie meer. Ech Nie meldde plots tussen neus en lippen door dat ze met haar werk naar Dubai ging…
“Oh?”
“Ja, en we hebben met de meiden een trip naar Malaga geboekt.”
“Joh?”
“Ja en ik ga ook nog een weekendje naar Friesland met mama en de kleine.”
“Toe maar.”
“En met m’n zussen naar Spanje.”
“Zozo, het kan niet op hè?
“Nou ik moet wel even kijken of het allemaal past, want in augustus laat ik ook eindelijk die operatie uitvoeren die ik al zo lang van plan was uit te laten uitvoeren.”
Eh okee, en de queeste dan? dacht ik, maar hield wijselijk mijn mond. Blijkbaar had ik de afgelopen jaren zoveel van haar gevraagd dat het misschien nu mijn beurt was om een stapje terug te doen…
Kerststress
Bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. Dus toen met de komst van december ons traditionele kerstuitje naderde begon ik weer plannen te maken. “Ja, maar ik heb geen zin om ver te rijden hoor, Ech Wel. Ech Leuk moet tot 14 uur naar school en ik heb het zelf ook retedruk.”
“We kunnen haar toch gewoon eerder ophalen? Of een keertje thuishouden desnoods?”
“Nee dat kan niet, Ech Wel. Ze is leerplichtig tegenwoordig, weet je nog? En ik zei al, ik kom ook om in het werk, dus dat gaat hem niet worden.”
Alleen in Erfurt
Ik wist hoe laat het was en liet het er verder maar bij zitten. Uiteindelijk spraken we af dat ik twee dagen eerder zou vertrekken, en het Joodse erfgoed in Erfurt, en de kathedraal van Naumburg zou bezoeken, en dan later bij hen in Osnabrück zou aansluiten.
Tot mijn grote spijt bleek het eerstgenoemde patrimonium een gotspe, en werkte de teleurstelling daarover door in mijn bezoek aan de plaatselijke kerstmarkt. Wat deed ik hier in mijn eentje? En waar waren mijn medestrijders? Mijn onbeantwoorde berichtjes richting thuisfront deden mijn stemming helemaal onder het nulpunt dalen.
Verbazing in Naumburg
Gelukkig wist ik me de volgende dag in Naumburg weer te herpakken. Mijn Ferienwohnung overtrof alle verwachtingen, het stadje was charmant, het weerzien aanstaande en de Glühwein smakelijk. De glimlach op mijn gezicht maakte echter plaats voor een vraagteken toen ik via what’s app leerde dat Ech Nie er viereneenhalfuur over had gedaan om op de plaats van bestemming te komen.
“Viereneenhalf uur? Dat is bijna net zo lang als ik er over heb gedaan?”
“Ja, terwijl ik toch al om 12 uur was vertrokken.”
“Twaalf uur?”
“Ja, ik had Ech Leuk op school ziek gemeld en zelf lekker vrij genomen…”
Illuster duo gaat in 2025 grenzen opzoeken
Over Osnabrück ga ik het verder niet hebben, behalve dat het geen succes was, maar het rees bij mij wel de vraag ”Hoe nu verder?”
Ik heb werkelijk geen idee. Ech Nie is in ieder geval voornemens in februari met haar werk naar China te vliegen. “China??!!”, vroeg ik haar sceptisch, toen ik er voor het eerst van hoorde. “Ja, schijnt een heel mooi land te zijn hoor.”
“Dat weet ik, je hebt er hele bijzondere werelderfgoedsites, maar het is ook het land waarvan jij altijd hebt gezegd dat je daar nooit heen zou gaan. Dat vond je veel te druk en vies!”
“Ja maar we gaan eerste klas hè, dus alles is tiptop verzorgd. En ik hoef er nu ook geen stomme dingen te gaan bezichtigen, zoals met jou…”
“Wat ga je er doen dan?”
“Kijken hoe ze er boortorens in elkaar zetten…”
Scheiden onze wegen zich voorgoed?
Van al het werelderfgoed had Ech Nie altijd de grootste afkeer van industriële sites, maar ik heb geen zin meer om haar daaraan te herinneren; als je liever met anderen op pad gaat dan moet je dat maar doen. En mijn queeste dan? Geen trek om er een solotocht van te maken volg ik het voorbeeld van mijn vrouw en vergezel in mei mijn broertje op een trip naar Napels. Daarnaast zijn we ergens in het vroege voorjaar van plan om met vier mannen whisky te proeven in Edinburgh. Ideeën genoeg dus, maar of het illustere Rotterdamse duo ooit nog samen de grens overtrekt blijft de vraag. De tijd zal het leren. Ech Wel!
Iedereen de beste wensen voor 2025, maak er wat van!
Lees ook:
– Diverse queesties verziekten in 2023 twee veelbelovende vakanties
