Categorie
In deze categorie vind je alle Unesco-sites die zijn toe te schrijven aan oude, verdwenen beschavingen.
“Er was eens, héél lang geleden, een grote tovenaar. Merlijn was zijn naam. En de koning had hem opdracht gegeven een magische steencirkel in Ierland op te halen.”
“Waarom papa?”
“Omdat de koning zijn broer wilde eren. Die was kort daarvoor gesneuveld toen hij (met succes) op de vlakte van Salisbury het vaderland tegen de ongelovige Saksen verdedigde.”
Lees verder
Tweeledig was zijn leven, net als het werelderfgoed in Orange. En aan het begin van zijn carrière, toen hij nog bekend stond als Octavianus, was hij de meedogenloze machtswellusteling die op de weg naar de top over lijken ging. Letterlijk. Maar later, toen hij eenmaal op het pluche zat, ontwikkelde hij zich tot Augustus, de verhevene, de vader des vaderlands die het Rijk op een alom gerespecteerde wijze voorspoed en welvaart bracht.
“Staat dat allemaal op deze poort?”
Lees verder
Aangezien Ech Nie eind 2015 tussen twee banen inzat, dacht ik dat zij wel tijd genoeg zou hebben om zich in ons aanstaande adventsuitje naar Trier te verdiepen. “Maar jij bent juist zo goed in het duiden van werelderfgoed, Ech Wel. Wat verwacht je dan van mij?”
“Nou gewoon dat je ook eens wat vertelt.”
Lees verder
We zijn nog maar net onderweg van het bezoekerscentrum naar het werelderfgoed Knowth of de gids in de shuttlebus dist ons al de eerste mythe van de dag op. “Het schijnt dat vijf eeuwen voor Christus de Spaanse Kelten Ierland ontdekten. Staande op hun Herculestoren in La Coruña ontwaarden ze op een heldere winteravond de smaragden kusten van een vreemd eiland en besloten ze richting die verre groene rots aan de horizon te varen. Voor de Tuatha Dé Danann betekende die roekeloze onderneming meteen het einde van hun heerschappij.
Lees verder
“Wauw!”, hoor ik mezelf zeggen. En direct daarna volgt; “Geweldig!” Na jarenlang half Europa te hebben afgereisd beleef ik hem in het inmiddels tot museum omgebouwde klooster van de Heilige Julia eindelijk weer eens opnieuw; een wauw-moment. Het is precies dat ene, unieke gevoel dat me er een decennium geleden toe bewoog een werelderfgoedqueeste te beginnen, maar wat me tegenwoordig nog maar sporadisch overkomt. (blijkbaar ben ik in de loop der jaren wat blasé geraakt) Gelukkig constateer ik in het Noord-Italiaanse Brescia dat de algehele verzadiging toch nog niet helemaal heeft toegeslagen. Wauw!
Lees verder