Natuur

“Je gaat onze levens toch niet weer op het spel zetten hè, Ech Wel?” roept een angstige Ech Nie onderweg naar Darmstadt. Al sinds onze dodemansrit naar Goslar vreest ze sneeuwbuien op Duitse autobanen (veel te glad) en vindt ze elke witte vlok er één teveel. “Nee schat, rustig maar, de Messelgroeve is vlakbij…”

“De Messelgroeve? We zouden toch naar de kerstmarkt gaan?”

“Ja, dat klopt. Maar eerst moeten we nog even wat opgegraven fossielen bekijken…”

“En nou?”, kraait Ech Nie in alle consternatie. “Ja, graven natuurlijk. Wat anders?” Zo met de autobanden muurvast in het mulle zand weet Ech Nie even niet meer hoe nou verder. “Godsamme Ech Wel, heb je nou je zin? Ik zei toch al dat we niet van de gebaande paden af moesten wijken? Nou komen we hier nooit meer weg!”

Het is september 2012 en onderweg naar natuurpark Doñana loopt het niet helemaal op rolletjes.

Het is 2015 en we verblijven in Mimosa, een klein plaatsje 165 mijlen (317 km) ten oosten van San Francisco. We gebruiken het gehucht als uitvalsbasis voor onze twee dagen durende bezichtiging van het natuurpark Yosemite. Tijdens de vijf kwartier durende rit naar dit bijzondere werelderfgoed grijp ik de opportuniteit om Ech Nie alles te vertellen over haar recente, turbulente geschiedenis. “Yosemite, mijn lief”, zo begin ik, “heeft zijn naam te danken aan de indianen. Het betekent zoveel als; onder hen zijn moordenaars.”

“Oh dear…”