Natuur

Het is 2015 en we verblijven in Mimosa, een klein plaatsje 165 mijlen (317 km) ten oosten van San Francisco. We gebruiken het gehucht als uitvalsbasis voor onze twee dagen durende bezichtiging van het natuurpark Yosemite. Tijdens de vijf kwartier durende rit naar dit bijzondere werelderfgoed grijp ik de opportuniteit om Ech Nie alles te vertellen over haar recente, turbulente geschiedenis. “Yosemite, mijn lief”, zo begin ik, “heeft zijn naam te danken aan de indianen. Het betekent zoveel als; onder hen zijn moordenaars.”

“Oh dear…”

Verslaafd aan drank of drugs, of allebei, een leven in de criminaliteit, op de wallen of in de goot, vechtend op de tribunes in het stadion of luisterend naar Metallica; iedereen kent wel die typische EO-verhalen waarin het miezerige leven van een aan lager wal geraakt figuur wordt verteld. Aangedikt met smeuïge details krijgt men de levenswandel van één of andere zielepoot te horen en daarbij vergeet men vooral niet te benadrukken dat een Goddeloos bestaan leidt tot een eindeloze reeks aan ellende.

Murw van alle rampspoed raakt zelfs de grootste optimist, in de loop van het relaas, overtuigd van het feit dat sommige gevallen echt hopeloos zijn. Niet te redden. Maar net op het moment dat de demonen zich écht voorgoed meester lijken te maken van de verloren ziel volgt dan gelukkig de verlossing. Jezus stapt hun leven binnen, zet de boel weer op de rails en de arme drommel verandert in een bezeten zendeling.

Precies zo’n stakker ben ik.