Waterwerk

Terwijl we nog druk discussieerden over onze ervaringen op Schokland parkeerden we de auto op het bijna lege parkeerterrein van het tweede werelderfgoed van de dag; het ir. D. F. Woudagemaal in Lemmer. De twee plaatsen liggen op nauwelijks een half uurtje rijden van elkaar en in die tijd was het ons niet gelukt om overeenstemming te bereiken over de vraag of Schokland nou éch wel of éch nie van universeel belang was. “In ieder geval is het Woudagemaal een mooie aanvulling”, gaf ik Ech Nie te kennen, “want ook hier hebben de Hollanders een aardig robbertje met het water gevochten.”

Werelderfgoed Schokland viel bij ons niet echt in de smaak. “Wat scheithuisjes in de polder op een nepeiland”, was bepaald niet wat wij van een patrimonium verwachtten. Maar goed, dachten wij vergevingsgezind, dat kan de beste overkomen. Blijkbaar zit zelfs Unesco zit er wel eens naast. Helaas bleek al vrij snel daarna dat Schokland niet het enige Unesco-missertje op de lijst was. Althans, dat was Ech Nie’s mening. Zij raakte verbitterd over onze queeste nadat ze zich in een Germaans beukenbos had lopen verbijten en in Le Havre kaal beton had moeten aanschouwen. In haar ogen misten beide sites alle schoonheid en waren ze het dus ook niet waard om op de lijst te staan. Dat het esthetische gedeelte vaak niet ter zake doet, verwierp zij als geldig argument.