Avontuur

Eindelijk, na zoveel jaren zwoegen was het dan zover. Uit handen van een lief kleintje verkreeg ik de Liebster-award en was ik even de koning te rijk. “Wat hebbie gewonnen?”, vroeg Ech Nie, toen ik haar trots mijn digitale trofee toonde. “De Liebster-award schat! Een virtueel lintje dat is bedoeld om kleine of beginnende blogs wat meer in de schijnwerpers te zetten.”

“Nou, nou…”

“Ja leuk hè? En het is een hele eer hoor, zo’n prijs te mogen ontvangen. Die krijg je echt niet zomaar…”

Treurig staarde ik naar mijn computerscherm. Bijna april en nog geen reet gezien. Tenminste, geen werelderfgoed. En dat terwijl ik mezelf op 1 januari nog zo had voorgenomen de negativiteit van het afgelopen jaar zo snel mogelijk uit te wissen. “Wat zit je nou te sippen joh?”, vroeg een behulpzame Ech Nie. “Zijn de monumenten op?”

“Nee, dat niet”, antwoordde ik mistroostig, “maar ze liggen zo ver weg.” Ech Nie wierp een bereidwillige blik over mijn schouder en loerde naar de kaart die ik ook al een tijdje aan het bestuderen was. “En die blauwe stipjes dan? Zijn dat werelderfgoedsites die we nog moeten bezoeken?”

“Ja schat.”

“Ja hoor Ech Wel, een jaaroverzicht op 1 januari. Lekker op tijd…” Ech Nie heeft zojuist via de mail mijn nieuwe blogpost binnen gekregen en kaart onmiddellijk een netelige queestie aan. “Ja sorry schat, ik heb het nou eenmaal druk gehad. Je weet wel, een nieuw huis en zo…”

“Pfff, wat een onzin. Als jij een succesvol blogger wil worden dan moet je onder alle omstandigheden kunnen presteren meneertje. Dit is gewoon te laat!”

Jaren geleden reed ik door Duitsland en zag in de verte de kathedraal van Keulen trots zijn toren de lucht in steken. Mooi, dacht ik, en vinkte de site af van mijn lijstje. Gezien. Rond diezelfde periode brachten wij een dagje door in het Belgische Antwerpen. We liepen er langs kathedraal, stadhuis en Plantin-Moretus museum en schreven na de wandeling ook deze 3 Unesco-monumenten op onze palmares. Gezien.

Maar toen begon het te knagen…