“Drie máánden?!! Maar dat kan éch nie dokter! Ik móet over drie weken op vakantie!!”
“Ik ben bang dat die vakantie iets te vroeg komt meneer…”
“Maar ik heb een queeste te voltooien!”
“Een queeste?”
“Ja, ik móet al het werelderfgoed van Unesco bezoeken! En ik ben al een heel jaar niet weggeweest!”
“Meneer, neemt u nou van mij aan dat een hernia niet zomaar verdwenen is. Dat kost tijd!”
“Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien!”
Hernia dreigt vakantie te verstoren
Een hernia, lekker dan. Was het eerst al de geboorte van Ech Leuk die ons het reizen verhinderde, gooide vervolgens Corona roet in het eten en kreeg net voor onze trip naar het Gardameer mijn rug het ineens op zijn heupen. Het moest toch niet gekker worden!
“Drie máánden?!!”, herhaalde Ech Nie bij aankomst thuis. “Nou daar gaat onze vakantie…”
“Begin jij nou ook al? Dat weet je toch helemaal niet?”
“Hoe bedoel je? Iets waar drie maanden voor staat is niet in drie weken voorbij hoor…”
“Dat zullen we nog wel eens zien!”
“Nou als je maar niet denkt dat ik met een invalide man op vakantie ga, ik raak al zenuwachtig bij de gedachte!”
Bankliggen leidt tot stress
Na deze motiverende slotzin zonk de moed me helemaal in de schoenen. Was het me ‘s ochtends nog gelukt alleen naar de dokter te rijden, eenmaal thuis raakte ik zo zwaarmoedig van het trieste vooruitzicht op een verloren vakantie dat ik niet veel later finaal gestrekt ging. De beknelde zenuw in mijn wervelkolom bezorgde me zelfs zoveel zeer dat ik het alleen op de bank, in een hoek van 45 graden, nog een beetje dragelijk kon houden. Overige houdingen (laat staan bewegingen) waren compleet uit den boze.
Vanwege mijn onverzettelijke gesteldheid kwam Ech Leuks verzorging volledig in handen van Ech Nie te liggen. En vond ze het normaal gesproken al een heel gestress om op tijd de deur uit te komen, toen ik niet in staat was te assisteren werd het helemaal zenuwpezen. En natuurlijk koos dochterlief precies dat moment uit om een sprongetje in haar ontwikkeling te maken.
Zeg maar nee…
“Kijk mama, kikker!!”
“Oh goed zeg!”
“KWAAK!”
“Maar stop even met springen, schat. We gaan je luier verschonen.”
“Nee.”
“Ech Leuk, kom op, mama moet d’r haar ook nog föhnen.”
“Nee.”
“Ech Leuk, alsjeblieft, werk even mee, we moeten zo naar de kindjes.”
“Nee.”
“AAAAAH!!”
Ech leuk zo’n nee-fase…
Driftkikker
“Jeetje Ech Nie, jij hebt ook geen brede rug hè?”
“Ik krijg af en toe zo de zenuwen van dat driftkikkertje. En dan sjouw ik me ook nog de godganse dag een breuk omdat jij niet kan tillen…”
“Maar een flesje melk lukt me nog wel hoor. Zal ik die er even instoppen?”
“Doe dat.”
“Kom meissie, even drinken.”
“Nee.”
“Jawel, die pap hebbie nodig.”
“Nee, ik wil tello (telefoon).”
“Ja, je mag tello maar dan moet je wel eerst die fles leegdrinken.”
“Nee.”
“Dan niet. Maar dan ook geen tello hè…”
“WEEEEH!!!”
Opvoeden is ruggengraat tonen
“Jouw aanpak is inderdaad een stuk succesvoller, Ech Wel…”
“Ze wou niet drinken, Ech Nie. Dus ik heb haar telefoon afgepakt.”
“Ja en nu heeft ze dus ook nog een woedeaanval…”
“Tsja, moet ze maar leren luisteren.”
“Een kind van nog geen twee?”
“Ja natuurlijk. Wat dachie dan? Dat ze altijd maar haar zin kan krijgen? Je moet gewoon een beetje ruggengraat tonen!”
“Zegt de man met een hernia…”
“Ja, erg hè? Dat ik ondanks al mijn mankementen nog steeds standvastiger ben dan jij…”
“O ja, dus nu is het ineens mijn schuld dat ze niet drinkt?”
“Dat zeg ik toch helemaal niet?”
Zucht. Blijkbaar was de zenuw in mijn wervelkolom niet de enige die overprikkeld was. Mijn omgeving deed al net zo moeilijk…
Pijnstillers werken niet
Meer ongewenste prikkels ontstaan bij het tweede artsenconsult. Dacht men voorheen dat rusten het meest adequate middel tegen een hernia was, nu werd mij duidelijk gemaakt dat het vooral op bewegen aankwam. “Bewegen? Maar ik verga van de pijn dokter!”
“Dan moet u dus bewegen, meneer. Holle-bolle rug maken, bekken-oefeningen doen, lopen, véél lopen.”
“Maar ik ga al bijna door de grond als ik mezelf van de bank naar de keuken sleep.”
“Als u blijft oefenen gaat het op den duur echt beter.”
“Pffff, kan ik niet gewoon sterkere pijnstillers krijgen? Die tramadol werkt niet.”
“Nee, hier zal u het mee moeten doen. Nog even en u zit op de juiste bloedspiegel, dan zal u merken dat de pijn afneemt.”
“Is een operatie niet een beter idee?”
“Nee, dat doen we pas als er na vele maanden nog een geen enkele verbetering is.”
“Dus ik moet de pijn maar gewoon verbijten?”
“Als u het echt niet trekt dan kan u wellicht een fysiotherapeut overwegen.”
“Ja dag, dat kost me nog een rug!!”
Fysiotherapeut adviseert beweging
Omdat iedereen mij dus volledig in de steek liet, en ik na een verblijf van anderhalve week op de pijnbank nog steeds geen stap verder was, haalde ik op aanraden van de dokter toch maar een fysiotherapeut in huis. “Over twee weken op vakantie meneer? Nou dat lijkt me wel erg ambitieus…”
“Ja, dat kan iedereen nou wel zeggen, maar ik heb een werelderfgoedqueeste te voltooien!”
“Een werelderfgoedqueeste?”
“Jazeker. Dus u begrijpt wel hoe ernstig de situatie is.”
“Absoluut. Maar u moet ook bedenken dat een hernia zich niet snel in het gareel laat brengen.”
“Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien!”
Twee stopplaatsen onderweg naar Gardameer
Om de hernia onder de knie te krijgen, krijg ik (naast wat simpele oefeningen) wederom de opdracht veel te bewegen. “Drie tot vijf keer per dag naar buiten”, luidde het credo, “en lopen. Veel lopen.”
Getrouw aan ’s mans raad begon ik eerst wat in de tuin heen en weer te stiefelen, wandelde ik daarna om het huis, pakte vervolgens de speeltuin erbij, dan het bruggetje over de buurtsloot (mét hellingspercentage!) en na een paar dagen nam ik ook de wijkvijver in mijn ronde op. “Nou, nou”, vond de fysio. “U gaat met ferme schreden vooruit meneer.”
“Ech wel!”
“Al denk ik nog steeds dat de vakantie iets te vroeg komt. Waar ging die ook alweer heen?”
“Naar het Gardameer.”
“Ai, dat is wel een hele lange autorit…”
“Ja, maar we rijden hem niet in één keer. Ik heb inmiddels een hotel in Worms en Wies geboekt.”
“Worms en Wies?”
“Ja twee Unesco-steden. In Worms liggen wat Joodse resten en in Wies een bedevaartskerk.”
Vervelend slot
Lang verhaal kort; na nog twee weken marcheren overtuigde ik Ech Nie van mijn wonderbaarlijke genezing (lees; voorzichtig herstel) en overreedde haar deze vakantie achter het stuur plaats te nemen.
“Moet ík rijden?!”
“Ja, ik kan toch niet sturen als de stoel in een hoek van 45 graden staat?”
“Nou lekker dan…”
Het werd nog lekkerder toen ik met een monter “Nou, we kunnen naar het Gardameer hoor”, de deur achter me dicht trok. “Heb je de slaapkamerramen ook gesloten, Ech Wel?”
“De slaapkamerramen? Nee. Hoezo? Staan die open dan?”
“Ja, natuurlijk. Je moet een huis toch luchten!”
“Voordat je drie weken op vakantie gaat?”
“Ja, dat is toch lekker fris? Maar goed, blijf maar zitten, ik ga ze wel even dichtdoen.”
Niet dus…
“Ech wel? Heb jij de sleutel er wel uitgehaald? Aan de binnenkant bedoel ik?”
“Aan de binnenkant?”
“Ja, om te voorkomen dat Ech Leuk de straat op rent draaien we tegenwoordig toch de deur op slot?”
“Ja, maar dan laten we de sleutel er toch niet in?”
“Tuurlijk wel. Wat als er brand uitbreekt en we moeten de sleutel zoeken? Dan overleven we het niet!”
“Dat ga je toch niet menen hè?!!”
Radeloos voor gesloten deur
Maar jawel hoor. De ramen stonden nog wagenwijd open en dankzij mijn onoplettendheid Ech Nie’s voorzichtigheid konden we met geen mogelijkheid het huis meer in. “Gloeiendegloeiende!!!”
“Een queestie van pech”, zei Ech Nie bijdehand.
“Dat zullen we nog weleens zien!”
Maar helaas liet de deur zich niet snel forceren, bleek de trap in de schuur veels te kort en raakte Ech Nie bijkans overspannen toen ik voorstelde een steen door de ruit te gooien. ”Een hulplijn dan maar?” Geen gehoor. ”Een slotenmaker?”
“Moeten we dat nou wel doen? Je hoort de laatste tijd zulke rare verhalen…”
“Ja, als je soms iets beters weet?”
Goed begin
Gelukkig grijpt op dat moment de Voorzienigheid in en zendt Hij een engel in de gedaante van onze overbuurman. “Een werelderfgoedqueeste?”
“Ja, én we zijn al een jaar niet weggeweest. En nou staan alle ramen open en is de deur op slot en hebben we geen lange ladder.”
“Oh maar dat is toch geen probleem? Ik kan de mijne wel effe pakken. Zal ik meteen maar even naar boven klimmen ook?”
Nou graag.
Een minuut later was alles gepiept en konden we toch richting zuiden.
“Nou, als dit de opmaat van onze vakantie is, dan knijp ik hem wel een beetje hoor”, zei Ech Nie toen we eenmaal onderweg waren.
“Stel je niet zo aan joh, zenuwleier!”
“Zegt de man met een hernia…”
“Ech Wel!”
Ook wel eens met een hernia op vakantie gegaan, jezelf buitengesloten of gered door een engel? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag.
Lees ook:
– Diverse queesties verziekten in 2023 twee veelbelovende vakanties
