Tag
In artikelen met Republiek Venetië als sleutelwoord vind je alle Unesco-sites waarbij deze historische staat een wezenlijk aandeel heeft gehad in de bijzondere en universele waarde van het monument.
September 2019 was de laatste keer dat we als duo op vakantie gingen. Dat kon in mijn optiek maar één ding betekenen; we moesten terug naar Kroatië, daar waar het allemaal begon.
“Ik neem aan dat je op jouw werelderfgoedqueeste doelt?”, informeerde Ech Nie terughoudend.
“Inderdaad.”
Lees verder
Mijn werelderfgoedqueeste was niet de eerste onuitvoerbare opdracht die ik mijzelf stelde; in de jaren tachtig had ik me ook al eens voorgenomen Feyenoord net zo lang achterna te reizen totdat ze weer een nieuwe Europese beker hadden veroverd. Een garantie op eeuwenlang toeren, zo leek het, maar in 2002 bleek toch dat niets sterker was dan dat ene woord; Feyenoord won in eigen Kuip de UEFA-cup.
Lees verder
Bijna 2000 jaar geleden schreef Johannes het al in zijn beroemde Bijbelboek Openbaring; eens als de bazuinen klinken, de aarde in duisternis wordt gehuld, wanneer wateren bloedrood kleuren en de mensheid door plagen wordt geteisterd, dan zal Christus over ons stervelingen het Laatste Oordeel vellen.
Maar ja, wist ik veel. Ik nam al die hysterie niet zo serieus. Hoe kon ik ook bevroeden dat die apocalyptische voorspelling in 2018 weleens uit zou kunnen komen? Er was die bewuste dag geen vuiltje aan de lucht…
Lees verder
“Zucht, puf, kreun.” Meer dan dat wist Ech Nie niet uit te brengen. “Ja schat, ik begrijp dat het na acht maanden zwangerschap allemaal wat zwaarder wordt, maar vroeger stond er in Trogir een heiligdom dat aan de vruchtbaarheidsgodin Hera was gewijd; die kunnen we toch onmogelijk laten schieten?”
“Nou volgens mij hebben we de goden in Samos en Efeze wel genoeg eer bewezen…”
“Maar het kan natuurlijk altijd beter Ech Nie! En jij wilt toch zeker ook alleen het beste voor ons kind?”
“(…)”
“Precies, dat dacht ik al! Instappen dus.”
Lees verder
Liggend op het Corfiaanse strand vroeg een zonnebadende Ech Nie mij op zeker moment wat er nou toch eigenlijk aan de overkant van het water lag. “Dat is Butrint schat, een Albanese Unesco-site van welhaast mythische proporties.”
Had ik dat nou maar niet gevraagd, zag ik haar denken, maar het was al te laat.
Lees verder