werelderfgoedconferentie

De oplettende lezer vroeg het zich waarschijnlijk al een tijdje af; waarom verscheen er afgelopen zomer geen queestie met een uitgebreid verslag van de werelderfgoedconferentie? Het antwoord daarop is simpel. Anders dan voorgaande jaren kwamen de commissieleden niet in juli maar pas in september bij elkaar. “Lekker bijdehand”, vindt Ech Nie, “precies als wij een rondrit door Canada maken.”

Van 19-06 tot en met 30-06 zou de werelderfgoedcommissie weer bij elkaar komen om de nieuw genomineerde monumenten voor 2022 te bespreken. Een jaarlijks terugkerende gebeurtenis die mij doorgaans bijzonder irriteert. Helaas was ook deze editie daar weer geen uitzondering op.

Na alle rampspoed van vorig jaar leek het deze zomer toch allemaal goed te komen; het werelderfgoedcomité zou on-line alle nominaties van 2020 en 2021 bespreken en mij alsnog met een aantal nieuwe sites verblijden. Vol goede hoop keek ik er dan ook naar uit hoe mijn vijf troefkaarten (sites die ik al eens eerder had bezocht en die nu als werelderfgoed werden voorgedragen) deze keer verzilverd zouden worden.

Episch moest die worden, mijn honderdste post op deze site. En lange tijd leek het er ook op dat een werkelijk sensationeel stukje aanstaande was. Mijn jubileum viel namelijk precies samen met de 44^e bijeenkomst van de werelderfgoedconferentie in Fuzhou, China…

“Gaat het een beetje?”, vroeg een bezorgde Ech Nie, toen ik vorige week zondagmiddag compleet terneergeslagen op aarde terugkeerde. “Mwoah…”

“Je ziet er niet uit man. Ging het niet goed daar boven?”

“Het was verschrikkelijk, Ech Nie. Met die politisering van het werelderfgoed gaat het echt nog eens helemaal mis…”

“Hè? Waar heb je het over Ech Wel?”