Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Na een nat weekend Friesland ploffen vrouw en kind afgemat op de bank. “Was het leuk?”, vraag ik benieuwd.
“Nee, alleen maar regen.”
“Tsja, zomers in het noorden zijn niet bepaald zonzeker, dat weet je van tevoren…”
“Ja, maar het had wel prettig geweest als het tussen de buien door nog een beetje droog was geweest, dan waren nou niet zo doorweekt geraakt.”
“Oh, maar dan heb ik goed nieuws voor jullie; Unesco heeft weer 24 nieuwe sites aan de lijst toegevoegd.”
Lees verder
“Dit, Ech Nie, is dus het Hofplein van Madrid, de plaats waar de supporters van Real hun overwinningen vieren.”
“Zo die gasten hebben een mooie fontein!”
“Ja, dit is wel een echte klassieker inderdaad. Hij werd hier geplaatst in opdracht van koning Karel III, de verlichte despoot die van 1759 tot en met 1788 over Spanje regeerde.”
Lees verder
“Okee”, geef ik schoorvoetend toe, “het klinkt misschien wat saai als ik zeg dat de kust van Dorset en Oost-Devon het hele Mesozoïcum omspant, maar met zijn bijna onafgebroken reeks aan Trias, Jura en Krijt-rotsformaties biedt het wel een uniek kijkje in ongeveer 185 miljoen jaar aardse geschiedenis!”
“Dat zijn niet de dingen die ons bezighouden Ech Wel. Breng ons gewoon naar een mooi stukkie strand waar die kleine lekker met zand en zeewater kan klieren…”
Lees verder
Speciale afgezanten hebben reeds enige tijd geleden het Olympisch jaar afgekondigd en nu de eerste volle maan na midzomer op het punt staat aan het firmament te verschijnen, maak ik me gereed om te vertrekken. “Wat ga jij doen?”, vraagt een verbaasde Ech Nie.
“De godsvrede is afgekondigd schat, ik ga naar de Spelen.”
Lees verder
Onverschrokken als altijd, ploeter ik tussen benevelde weilanden door, bergopwaarts richting Wieskirche. Een scooter passeert me. Als ik even later bij het godshuis arriveer, blijkt het de pastoor. Op dit vroege tijdstip opent hij voor mij de deuren van de bedevaartskerk van de gegeselde Verlosser. “Dank u Eerwaarde!”
“Grüss Gott!”
Lees verder