Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Een flakkerend vuur werpt zijn rode licht over roerloze rijen zwartgeklede soldaten. In de stille crypte staat de Reichsführer-SS bij de open sarcofaag. Zwijgend staan we in het middernachtelijke uur voor het stoffelijk overschot van een onsterfelijk levenswerk. Het is 2 juli 1937, de herbegrafenis van Hendrik I, de eerste koning van Duitsland, is in volle gang en het SS-weekblad het Zwarte Korps doet er op meeslepende wijze verslag van.
Lees verder
“Er was eens, héél lang geleden, een grote tovenaar. Merlijn was zijn naam. En de koning had hem opdracht gegeven een magische steencirkel in Ierland op te halen.”
“Waarom papa?”
“Omdat de koning zijn broer wilde eren. Die was kort daarvoor gesneuveld toen hij op de vlakte van Salisbury het vaderland succesvol tegen de ongelovige Saksen verdedigde.”
Lees verder
Deux Chardonnay bestel ik op het terras van Au Moulin à Vent. Twee witte wijn. Ik denk er mijn vrouw een plezier mee te doen (want normaal gesproken neem ik altijd bier) maar dat blijkt helaas geenszins het geval. “Wat doe jij nou?”, vraagt ze met verontwaardigde blik.
“Nou ja, we zijn toch in de Bourgogne? Ik dacht dat…”
Lees verder
Wanneer ik terugkeer van een vroege ochtendwandeling kom ik voor een onaangename verrassing te staan. “Het is mis met mama”, zegt Ech Nie met een betraand gezicht.
“Hè? Wat dan?”
“Kanker.”
Ugh.
Lees verder
De oplettende lezer vroeg het zich waarschijnlijk al een tijdje af; waarom verscheen er afgelopen zomer geen queestie met een uitgebreid verslag van de werelderfgoedconferentie? Het antwoord daarop is simpel. Anders dan voorgaande jaren kwamen de commissieleden niet in juli maar pas in september bij elkaar. “Lekker bijdehand”, vindt Ech Nie, “precies als wij een rondrit door Canada maken.”
Lees verder
