Het is weer het eind van het jaar en dus tijd voor het opmaken van de balans. Hoe verliep onze queeste en wat waren de vorderingen op het blog? Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het was het slechtste jaar ooit! “Nou inderdaad”, beaamt Ech Nie, “ik heb nog nooit zo vaak in het vliegtuig of de boot gezeten. Het was verschrikkelijk.”
“Ik had het over de hoeveelheid werelderfgoed Ech Nie…”
Verder lezen →
Brussel was ons eerste kerstuitje. Een gezellig weekend weg te midden van houten stalletjes, wafels en bier. Maar voor een écht romantische kerst, zo beweerde Ech Nie, moesten we een volgende keer toch naar Duitsland gaan. “Ben jij helemaal besodemieterd?!”, riep ik verontwaardigd. “Ik ga niet naar Mofrika!”
“Wat nou weer?”
“Ja, je denkt toch zeker niet dat ik daar gezellig vrede op aarde ga lopen vieren? Die klootzakken hebben ons mooie Rotterdam gebombardeerd!”
“Dat is 70 jaar geleden, Ech Wel…”
“Ja, dus? We zijn der Krieg nicht vergessen Ech Nie! Die lui hebben ons zoveel kunstjes geflikt, daar krijg je mij dus echt niet meer naar toe, nooit niet!…”
“Ok, Ech Wel dan niet. Wel jammer van al het werelderfgoed dat ze daar hebben…”
Verder lezen →
Net als het weer is ook de rest van La Louvière vandaag grauw en grijs. Troosteloze arbeidershuisjes, rolluiken voor de ramen en een algeheel gevoel van verlatenheid. Dit is het Centrum van het Waalse steenkoolbekken, een vervallen mijnstreek in het Belgische zuiden. Ooit gonsde het hier van de bedrijvigheid maar sinds de laatste mijn in 1984 zijn deuren sloot, hangt over het gebied een schaduw van armoede en ontreddering. “Geweldig”, denk ik, en parkeer m’n auto aan de oever van het Centrumkanaal.
Volgens Ech Nie hebben Unesco-monumenten nogal eens de vervelende eigenschap zich in landen te bevinden waar het niet fijn toeven is. Voor mij geen probleem, maar voor mevrouw altijd genoeg reden om dwars te liggen. “Ja maar schat, China is toevallig wel de thuisbasis van het terracottaleger hoor. Een van de meest iconische sites ter wereld. Je gaat me toch niet vertellen dat we daar niet naar toe kunnen hè?”
“Jawel hoor!”
“Je wil niet naar China?!”
“Nee, dat is me te druk…”
“Omdat de feestdag van aartsengel Michaël 29 september is, wijst de kathedraal van Speyer die kant op.”
“Aartsengel Michaël?”
“Ja, hij is volgens het Bijbelboek Openbaringen de beschermer van de uitverkorenen en daarom door de middeleeuwse kathedraalbouwers verkozen tot de patroonheilige van de kerk. Om die reden hebben ze de Dom ook zo geplaatst dat die in de richting van zijn feestdag wijst, de plaats dus waar op 29 september de zon opkomt. Typisch staaltje Zo boven, zo beneden…”
Wij begonnen onze roadtrip door Portugal in het stadje Guimarães. “Logisch”, leg ik Ech Nie uit, “want de plaats is door de geschiedenis heen altijd al het begin van iets moois geweest.”
“Oh ja joh?”
“Jazeker. Hier stak de Visigotische krijger Wamba namelijk in de 7e eeuw zijn speer in de grond en verklaarde nooit koning te zullen worden tenzij het hout uitgroeide tot een mooie olijfboom. Hij had het nog niet gezegd of de eerste groene loten verschenen al aan zijn staf.”
Eindelijk, na zoveel jaren zwoegen was het dan zover. Uit handen van een lief kleintje verkreeg ik de Liebster-award en was ik even de koning te rijk. “Wat hebbie gewonnen?”, vroeg Ech Nie, toen ik haar trots mijn digitale trofee toonde. “De Liebster-award schat! Een virtueel lintje dat is bedoeld om kleine of beginnende blogs wat meer in de schijnwerpers te zetten.”
“Nou, nou…”
Met militaire precisie had ik onze veldtocht door Frankrijk uitgestippeld maar, staande voor de fortificaties van Blaye, kondigden zich al weer de eerste tekenen van desertie aan. “Wat nou stormenderhand nemen? Ik dacht het effe niet! Wij gaan gewoon naar Bordeaux Ech Wel, precies zoals je in Le Havre hebt beloofd!”
“Dat kan wel zijn, Ech Nie. Maar om daar te komen zullen we toch eerst dit bolwerk van Vauban moeten beslechten.”
“En nou?”, kraait Ech Nie in alle consternatie. “Ja, graven natuurlijk. Wat anders?” Zo met de autobanden muurvast in het mulle zand weet Ech Nie even niet meer hoe nou verder. “Godsamme Ech Wel, heb je nou je zin? Ik zei toch al dat we niet van de gebaande paden af moesten wijken? Nou komen we hier nooit meer weg!”
Het is september 2012 en onderweg naar natuurpark Doñana loopt het niet helemaal op rolletjes.
“Kijk, dat is nou precies wat ik bedoel”, zegt Ech Nie, en ze leest me onderwijzend voor; “De wereld is groot en vol verhalen. Maar ook het langste leven is te kort om alle droomplekken te bezoeken.” Het zou fijn zijn als jij dat ook eens zou begrijpen!”
“Eh, wat? Hoezo?”
“Omdat er dan weer eens wat rust in de tent komt, Ech Wel. Die queeste van jou is namelijk een kansloze missie en op touristico.nl snappen ze dat tenminste!”