Het vriest dat het kraakt. Een meedogenloze oostenwind waait ons in het gezicht en doet vooral Ech Nie klappertanden van de kou. “Alsjeblieft Ech Wel, ik zie niks door de stuifsneeuw en de ijspegels hangen aan m’n neus. Toe, laten we de molens voor een andere keer bewaren.”
“Ben jij gek. Het gaat net zo lekker…”
“Maar ik sterf het bijna af, Ech Wel.”
“Sterven doe je als het dooit Ech Nie. Afzien hoort er gewoon bij…”
Verder lezen →
Lekker romantisch doen, dat was de insteek van ons kerstuitje naar Weimar. Dus toen we eenmaal waren gearriveerd leidde ik Ech Nie enthousiast langs al het klassieke werelderfgoed van de stad en vertelde haar vol passie over het leven en sterven van de dichters Goethe en Schiller. Helaas vond mijn gesprekspartner dat het college maar weinig met Romantiek te maken had en vroeg ze zich verbolgen af of we misschien ook eens een keer gewoon gezellig konden samenzijn. “Tuurlijk, schat”, had ik geantwoord, “ze hebben hier tenslotte ook nog enkele Bauhaus monumenten staan…”
“Fijn. En wat heb ik daaraan?”
“Dat is tot werelderfgoed verklaard omdat ze een eenheid van twee uitersten wilden maken. Net zoiets als jij dus.”
“Oh, nou dat belooft wat Ech Wel.”
“Romantiek is vol verwachting Ech Nie!”
Verder lezen →
Het is weer het eind van het jaar en dus tijd voor het opmaken van de balans. Hoe verliep onze queeste en wat waren de vorderingen op het blog? Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het was het slechtste jaar ooit! “Nou inderdaad”, beaamt Ech Nie, “ik heb nog nooit zo vaak in het vliegtuig of de boot gezeten. Het was verschrikkelijk.”
“Ik had het over de hoeveelheid werelderfgoed Ech Nie…”
Verder lezen →
Brussel was ons eerste kerstuitje. Een gezellig weekend weg te midden van houten stalletjes, wafels en bier. Maar voor een romantische kerst, zo beweerde Ech Nie, moesten we een volgende keer toch echt naar Duitsland gaan. “Ben jij helemaal besodemieterd?!”, riep ik verontwaardigd. “Ik ga niet naar Mofrika!”
“Wat nou weer?”
“Ja, je denkt toch zeker niet dat ik daar gezellig vrede op aarde ga lopen vieren? Die klootzakken hebben ons mooie Rotterdam gebombardeerd!”
“Dat is 70 jaar geleden, Ech Wel…”
“Ja, dus? We zijn der Krieg nicht vergessen Ech Nie! Die lui hebben ons zoveel kunstjes geflikt, daar krijg je mij dus echt niet meer naar toe, nooit niet!…”
“Ok, Ech Wel dan niet. Wel jammer van al het werelderfgoed dat ze daar hebben…”
Verder lezen →
Net als het weer is ook de rest van La Louvière vandaag grauw en grijs. Troosteloze arbeidershuisjes, rolluiken voor de ramen en een algeheel gevoel van verlatenheid. Dit is het Centrum van het Waalse steenkoolbekken, een vervallen mijnstreek in het Belgische zuiden. Ooit gonsde het hier van de bedrijvigheid maar sinds de laatste mijn in 1984 zijn deuren sloot, hangt over het gebied een schaduw van armoede en ontreddering. “Geweldig”, denk ik, en parkeer m’n auto aan de oever van het Centrumkanaal.
Volgens Ech Nie hebben Unesco-monumenten nogal eens de vervelende eigenschap zich in landen te bevinden waar het niet fijn toeven is. Voor mij geen probleem, maar voor mevrouw altijd genoeg reden om dwars te liggen. “Ja maar schat, China is toevallig wel de thuisbasis van het terracottaleger hoor. Een van de meest iconische sites ter wereld. Je gaat me toch niet vertellen dat we daar niet naar toe kunnen hè?”
“Jawel hoor!”
“Je wil niet naar China?!”
“Nee, dat is me te druk…”
“Omdat de feestdag van aartsengel Michaël 29 september is, wijst de kathedraal van Speyer die kant op.”
“Aartsengel Michaël?”
“Ja, hij is volgens het Bijbelboek Openbaringen de beschermer van de uitverkorenen en daarom door de middeleeuwse kathedraalbouwers verkozen tot de patroonheilige van de kerk. Om die reden hebben ze de Dom ook zo geplaatst dat die in de richting van zijn feestdag wijst, de plaats dus waar op 29 september de zon opkomt. Typisch staaltje Zo boven, zo beneden…”
Wij begonnen onze roadtrip door Portugal in het stadje Guimarães. “Logisch”, leg ik Ech Nie uit, “want de plaats is door de geschiedenis heen altijd al het begin van iets moois geweest.”
“Oh ja joh?”
“Jazeker. Hier stak namelijk de Visigotische krijger Wamba, in de 7e eeuw, zijn speer in de grond en verklaarde nooit koning te zullen worden tenzij het hout van zijn wapen uitgroeide tot een mooie olijfboom. Hij had het nog niet gezegd of de eerste groene loten verschenen al aan zijn staf.”
Eindelijk, na zoveel jaren zwoegen was het dan zover. Uit handen van een lief kleintje verkreeg ik de Liebster-award en was ik even de koning te rijk. “Wat hebbie gewonnen?”, vroeg Ech Nie, toen ik haar trots mijn digitale trofee toonde. “De Liebster-award schat! Een virtueel lintje dat is bedoeld om kleine of beginnende blogs wat meer in de schijnwerpers te zetten.”
“Nou, nou…”
Met militaire precisie had ik onze veldtocht door Frankrijk uitgestippeld maar, staande voor de fortificaties van Blaye, kondigden zich al weer de eerste tekenen van desertie aan. “Wat nou stormenderhand nemen? Ik dacht het effe niet! Wij gaan gewoon naar Bordeaux Ech Wel, precies zoals je in Le Havre hebt beloofd!”
“Dat kan wel zijn, Ech Nie. Maar om daar te komen zullen we toch eerst dit bolwerk van Vauban moeten beslechten.”