“Gaat het een beetje?”, vroeg een bezorgde Ech Nie, toen ik vorige week zondagmiddag compleet terneergeslagen op aarde terugkeerde. “Mwoah…”
“Je ziet er niet uit man. Ging het niet goed daar boven?”
“Het was verschrikkelijk, Ech Nie. Met die politisering van het werelderfgoed gaat het echt nog eens helemaal mis…”
“Hè? Waar heb je het over Ech Wel?”
Verder lezen →
Als Unesco in 2016 17 creaties van de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier aan de werelderfgoedlijst toevoegt, knik ik tevreden. Niet omdat ik de blokkendoosbouwer zo bewonder, helemaal niet eigenlijk, maar gewoon omdat Antwerpen zo dichtbij ligt. “Antwerpen?”
“Ja. Die 17 bouwwerken staan verspreid over 7 landen en één daarvan is België. Lekker makkelijk dus…”
“Hoe bedoel je?”
“Nou met een klein uurtje kunnen we er al zijn…”
“Hmmm…”
Verder lezen →
Wijzend op het grijze wolkendek boven Regensburg vraagt Ech Nie zich smalend af of ik soms iets anders had verwacht… “Hoezo, het regent toch niet?”
“Nee, nog niet nee…”
“Nou, schiet op dan. Het is tijd voor een pilsstop en ik heb trek in bier!”
Verder lezen →
“Ga jij d’r eens wat van zeggen”, gebiedt Ech Nie, “ik ben er nou wel klaar mee.” Haar priemende vinger wijst in de richting van een rokend mokkel in de achtertuin en blijkbaar ben ik degene die haar van verder paffen moet weerhouden. “Laat lekker gaan”, probeer ik nog, maar Ech Nie is onverbiddelijk. “Nee Ech Wel, ik ben niet van plan dit soort gedrag te tolereren. Het is onze eerste wittebroodsweek en Etna moet weten dat stoken in een goed huwelijk niet gewenst is.”
Verder lezen →
Voor het zielenheil van elk menselijk schepsel is onderdanigheid aan de Romeinse paus absolute noodzaak. Het is het jaar 1302 en het Vaticaan heeft zojuist zijn visie op de macht gegeven.
Aanleiding was een geschil tussen paus Bonifatius en de Franse koning Filips. Beiden hadden onenigheid over de arrestatie van een kardinaal en waren, meer nog dan de aanhouding zelf, het oneens over wie in deze queestie nou recht mocht spreken. Dé paus, vond Bonifatius, en hij beriep zich daarbij op enkele Bijbelverzen over Petrus.
Verder lezen →
Dat het druk is zien we ook wel maar van de wachtrij waarvoor de kassadame ons waarschuwde is gelukkig geen sprake; we kunnen het Portugese sprookjespaleis nog gewoon betreden. Helaas is onze vreugde van korte duur. We hebben nog geen twee kamers gezien of we stuiten in het trappenhuis al op de zo gevreesde massa. “Nee toch hè?” We hopen op een klein oponthoud maar al snel wordt duidelijk dat we in een vreselijke fuik zijn gelopen.
“Shit!”
Verder lezen →
Het lag niet helemaal in de lijn der verwachting, maar vorig najaar gebeurde het toch. Ech Nie wilde naar een werelderfgoedsite. “Wat gaan we nou krijgen?”, vroeg ik perplex. “Hoezo wil jij ineens naar Samos?”
“Vanwege het Heraion natuurlijk. Het heiligdom van de Griekse godin Hera.”
“Hè? Okee… En voor de rest gaat het wel goed met je?”
“Ja hoor, ben wel een beetje misselijk, maar voor de rest gaat het prima!”
Verder lezen →
Twaalf uur. Woensdagavond. 1995. Terwijl een zure lucht mijn neusgaten vult en een gele derrie langs mijn voeten loopt, dringt het eindelijk tot me door; dit gaat een onvergetelijke dag worden. We staan op de parkeerplaats van de Kuip en al voor vertrek heeft kameraad L. kans gezien de hele bus onder te kotsen. Nou ja, het is nog maar 9 uur rijden voordat we in Liverpool zijn…
Verder lezen →
Onderweg van de Spaanse noordkust naar de oude Castiliaanse hoofdstad Burgos zien we het landschap veranderen van glooiend groen naar uitgestrekt geel. “Wat een kale bedoening hier joh”, merkt Ech Nie minzaam op. “Dorre zooi allemaal…”
“Beetje rustig hè meissie. Je hebt het wel over de geboortegrond van Spanje…”
“Ja dus? Wou je zeggen dat het er gezellig uit ziet?”
“Dit is Castilië schat. Het land van kastelen. Nadat het Asturische Rijk uiteen was gevallen ontsproot uit deze aarde een nieuw en machtig koninkrijk.”
“Oh okee, en wat was het Asturische Rijk ook alweer?”
“Dat heb ik je in Oviedo al verteld. Dit is zijn opvolger; Burgos.”
Verder lezen →
Het vriest dat het kraakt. Een meedogenloze oostenwind waait ons in het gezicht en doet vooral Ech Nie klappertanden van de kou. “Alsjeblieft Ech Wel, ik zie niks door de stuifsneeuw en de ijspegels hangen aan m’n neus. Toe, laten we de molens voor een andere keer bewaren.”
“Ben jij gek. Het gaat net zo lekker…”
“Maar ik sterf het bijna af, Ech Wel.”
“Sterven doe je als het dooit Ech Nie. Afzien hoort er gewoon bij…”
Verder lezen →