Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Van 19-06 tot en met 30-06 zou de werelderfgoedcommissie weer bij elkaar komen om de nieuw genomineerde monumenten voor 2022 te bespreken. Een jaarlijks terugkerende gebeurtenis die mij doorgaans bijzonder irriteert. Helaas was ook deze editie daar weer geen uitzondering op.
Lees verder
Natuurlijk, een roadtrip door Thailand is al eng genoeg, maar als je getrouwd bent met een werelderfgoedreiziger die ook nog eens een jungletocht door het nationale Park Khao Yai wil maken dan heb je pas echt reden tot paniek…
Lees verder
“Hooikoorts? Schei eens uit. Wat heb ik daar mee te maken?”
“M’n neus zit helemaal verstopt, Ech Wel. HATSJOE! En ik nies me een ongeluk.”
“Nou en?”
“Dus is het niet verstandig als ik nu naar buiten ga, dan wordt het alleen maar erger.”
“Maar de Koloniën van Weldadigheid staan op de planning, Ech Nie. Wellicht knap je er juist van op!”
Lees verder
“Niet te geloven toch? Zijn we net een beetje van de Corona af, storten die Russen ons gewoon in een volgende crisis.”
“Verschrikkelijk inderdaad. Dit zou weleens helemaal de verkeerde kant op kunnen gaan…”
Lees verder
We zijn nog maar net onderweg van het bezoekerscentrum naar het werelderfgoed Knowth of de gids in de shuttlebus dist ons al de eerste mythe van de dag op. “Het schijnt dat vijf eeuwen voor Christus de Spaanse Kelten Ierland ontdekten. Staande op hun Herculestoren in La Coruña ontwaarden ze op een heldere winteravond de smaragden kusten van een vreemd eiland en besloten ze richting die verre groene rots aan de horizon te varen. Voor de Tuatha Dé Danann betekende die roekeloze onderneming meteen het einde van hun heerschappij.
Lees verder
