“Er was eens, heel lang geleden, een Duitse prins genaamd Carl. Hij was vermogend en machtig en hij had als grote wens een bergpark te bezitten dat zo fantastisch mooi was dat iedereen, mochten ze het ooit aanschouwen, meteen zou weten wat voor een geweldig man hij wel niet was. ”
“Hee”, riep Ech Nie vergenoegd, “dat lijkt wel op het begin van een sprookje!”
Jezus! Wat een tyfuszooi! Echt ongelofelijk. En dan te bedenken dat het allemaal zo mooi had kunnen zijn. 29 Nieuwe nominaties behandelde het werelderfgoedcomité dit afgelopen weekend, 29 stuks waarvan ik er reeds drie had gezien. Zo gek was het dus niet, dacht ik, dat ik verwachtte aan het eind van de vergadering minimaal één nieuwe werelderfgoedsite aan mijn palmares te kunnen toevoegen. Op zijn minst dan, bedoel ik. Want twee of drie cadeautjes was natuurlijk nog veel logischer geweest. Ik was tenslotte jarig…
Gnostieke geschriften suggereerden een relatie met Christus, volgens de Bijbel was ze Jezus’ trouwe volgelinge, de paus noemde haar een boetvaardige zondares en in tal van legendes werd ze vergeleken met de Heilige Graal. Wie was toch die mysterieuze Maria Magdalena? De dame wiens beenderen op miraculeuze wijze opdoken in het Franse klooster Vézelay en waarover zoveel fantastische verhalen bestaan?
“Volgens mij was ze gewoon een hoer!”, etaleert Ech Nie onderweg naar de basiliek haar Bijbelkennis. “Ja, dat dachten er wel meer”, antwoord ik. “Maar inmiddels is wel zeker dat ze dat in ieder geval niet was.”
Als een feniks uit de as herrees ze, Telč, de Tsjechische stad die na een brand in 1530 zo mooi werd herbouwd dat ze in 1992 werelderfgoedstatus verdiende. De naam van de bouwstijl is al even toepasselijk als schitterend. Renaissance. Oftewel; wedergeboorte.
“Klinkt goed, Ech Wel!”
“Dat dacht ik ook, Ech Nie!”
“Jezus, schat. Sisi. Die ken je toch wel?” Lopend door de tuinen van Schönbrunn verbaas ik me weer eens over de onwetendheid van Ech Nie. “Dat eigenzinnige, opgewekte meisje, dat zo nodig trouwen moest met de Habsburgse keizer… ?”
“Nee, zegt me niks. Waar zou ik die van moeten kennen dan?”
“Nou bijvoorbeeld van al die romantische kutfilms die ze vroeger over haar uitzonden. Elke kerst was het weer hetzelfde gezeik.”
“Geen idee.”
“Niet? Nou dan heb je echt wat gemist…”
Weinig opsmuk, rechte lijnen, glas, staal en baksteen, op het eerste gezicht is de Fagusfabriek weinig bijzonder. Gewoon een gebouw zoals er zovelen zijn. Toch waren het juist deze eigenschappen die Unesco deed besluiten het pand op zijn honderdste verjaardag te verblijden met de status werelderfgoed. Ech Nie begrijpt er zoals gewoonlijk helemaal niks van. “Wat is er nou bijzonder aan gewoon?”
“Omdat dit bij oplevering juist bijzonder ongewoon was, Ech Nie. Sterker nog, anno 1911 was dit een regelrechte sensatie!”
Vikingen. Het woord alleen al. Onmiddellijk zie ik woeste krijgers voor me, bebaard en bloeddorstig, die met blinkende zwaarden dood en verderf komen zaaien. Wat bezielde deze ooit vredelievende, Scandinavische boeren om uit roven en stropen te gaan? Volgens de meest gangbare theorie lag de aanleiding voor deze plundertochten in de omstandigheden. Klimaatverandering en overbevolking dwongen hen hun heil elders te zoek en de zucht naar avontuur, goud en vrouwen deden de rest. Nou vooral dat laatste dan, bedacht ik me, want onderweg naar Hovgården, een Vikingplaats 30 km buiten de Zweedse hoofdstad Stockholm, zie ik niks anders dan water en bos. “Overbevolking m’n reet!”
Treurig staarde ik naar mijn computerscherm. Bijna april en nog geen reet gezien. Tenminste, geen werelderfgoed. En dat terwijl ik mezelf op 1 januari nog zo had voorgenomen de negativiteit van het afgelopen jaar als de sodemieter uit te gaan wissen. “Wat zit je nou te sippen joh?”, vroeg een behulpzame Ech Nie. “Zijn de monumenten op?”
“Nee, dat niet”, antwoordde ik mistroostig, “maar ze liggen zo ver weg.” Ech Nie wierp een bereidwillige blik over mijn schouder en loerde naar de kaart die ik ook al een tijdje aan het bestuderen was. “En die blauwe stipjes dan? Zijn dat werelderfgoedsites die we nog moeten bezoeken?”
“En die noemen ze dus héél toepasselijk het klooster van de strijd, of, zoals ze hier in Portugal zeggen; Mosteiro de Batalha.”
“Joh.”
“Ja.”
“Leuk.”
“Ech wel!”
“…”
Mijn voorstel ons naar werelderfgoed Batalha te begeven werd nou niet bepaald met veel enthousiasme ontvangen.
En dan gebeurt wat al een tijdje in de lucht hing. De blauwe hooligans vallen aan en meppen er met hun knuppels ongenadig hard op los. Feyenoord is verrast. Heel de middag hebben ze gezellig staan te drinken rond de Berninifontein en nu wordt hun feestje zomaar verstoord door een leger chagrijnige Romeinen. Beduusd over zoveel agressie gaat rood-wit met tegenzin achteruit. Omdat ook de tegenpartij even inhoudt ontstaat tussen beide kampen een niemandsland vol drankflessen en andere rotzooi. Wat gaan we doen? denkt men aan Feyenoordzijde.