Dat het druk is zien we ook wel maar van de wachtrij waarvoor de kassadame ons waarschuwde is gelukkig geen sprake; we kunnen het Portugese sprookjespaleis nog gewoon betreden. Helaas is onze vreugde van korte duur. We hebben nog geen twee kamers gezien of we stuiten in het trappenhuis al op de zo gevreesde massa. “Nee toch hè?” We hopen op een klein oponthoud maar al snel wordt duidelijk dat we in een vreselijke fuik zijn gelopen.
“Shit!”
Verder lezen →
Het lag niet helemaal in de lijn der verwachting, maar vorig najaar gebeurde het toch. Ech Nie wilde naar een werelderfgoedsite. “Wat gaan we nou krijgen?”, vroeg ik perplex. “Hoezo wil jij ineens naar Samos?”
“Vanwege het Heraion natuurlijk. Het heiligdom van de Griekse godin Hera.”
“Hè? Okee… En voor de rest gaat het wel goed met je?”
“Ja hoor, ben wel een beetje misselijk, maar voor de rest gaat het prima!”
Verder lezen →
Twaalf uur. Woensdagavond. 1995. Terwijl een zure lucht mijn neusgaten vult en een gele derrie langs mijn voeten loopt, dringt het eindelijk tot me door; dit gaat een onvergetelijke dag worden. We staan op de parkeerplaats van de Kuip en al voor vertrek heeft kameraad L. kans gezien de hele bus onder te kotsen. Nou ja, het is nog maar 9 uur rijden voordat we in Liverpool zijn…
Verder lezen →
Onderweg van de Spaanse noordkust naar de oude Castiliaanse hoofdstad Burgos zien we het landschap veranderen van glooiend groen naar uitgestrekt geel. “Wat een kale bedoening hier joh”, merkt Ech Nie minzaam op. “Dorre zooi allemaal…”
“Beetje rustig hè meissie. Je hebt het wel over de geboortegrond van Spanje…”
“Ja dus? Wou je zeggen dat het er gezellig uit ziet?”
“Dit is Castilië schat. Het land van kastelen. Nadat het Asturische Rijk uiteen was gevallen ontsproot uit deze aarde een nieuw en machtig koninkrijk.”
“Oh okee, en wat was het Asturische Rijk ook alweer?”
“Dat heb ik je in Oviedo al verteld. Dit is zijn opvolger; Burgos.”
Verder lezen →
Het vriest dat het kraakt. Een meedogenloze oostenwind waait ons in het gezicht en doet vooral Ech Nie klappertanden van de kou. “Alsjeblieft Ech Wel, ik zie niks door de stuifsneeuw en de ijspegels hangen aan m’n neus. Toe, laten we de molens voor een andere keer bewaren.”
“Ben jij gek. Het gaat net zo lekker…”
“Maar ik sterf het bijna af, Ech Wel.”
“Sterven doe je als het dooit Ech Nie. Afzien hoort er gewoon bij…”
Verder lezen →
Lekker romantisch doen, dat was de insteek van ons kerstuitje naar Weimar. Dus toen we eenmaal waren gearriveerd leidde ik Ech Nie enthousiast langs al het klassieke werelderfgoed van de stad en vertelde haar vol passie over het leven en sterven van de dichters Goethe en Schiller. Helaas vond mijn gesprekspartner dat het college maar weinig met Romantiek te maken had en vroeg ze zich verbolgen af of we misschien ook eens een keer gewoon gezellig konden samenzijn. “Tuurlijk, schat”, had ik geantwoord, “ze hebben hier tenslotte ook nog enkele Bauhaus monumenten staan…”
“Fijn Ech Wel. Klinkt heel sfeervol inderdaad…”
“Dat is tot werelderfgoed verklaard omdat ze een eenheid van twee uitersten wilden maken. Net zoiets als jij dus altijd wil.”
“Oh, nou dat belooft wat Ech Wel.”
“Romantiek is vol verwachting Ech Nie!”
Verder lezen →
Het is weer het eind van het jaar en dus tijd voor het opmaken van de balans. Hoe verliep onze queeste en wat waren de vorderingen op het blog? Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het was het slechtste jaar ooit! “Nou inderdaad”, beaamt Ech Nie, “ik heb nog nooit zo vaak in een vliegtuig of boot gezeten. Het was verschrikkelijk.”
“Ik had het over het aantal werelderfgoedsites Ech Nie…”
Verder lezen →
Brussel was ons eerste kerstuitje. Een gezellig weekend weg te midden van houten stalletjes, wafels en bier. Maar voor een romantische kerst, zo beweerde Ech Nie, moesten we een volgende keer toch echt naar Duitsland gaan. “Ben jij helemaal besodemieterd?!”, riep ik verontwaardigd. “Ik ga niet naar Mofrika!”
“Wat nou weer?”
“Ja, je denkt toch zeker niet dat ik daar gezellig vrede op aarde ga lopen vieren? Die klootzakken hebben ons mooie Rotterdam gebombardeerd!”
“Dat is 70 jaar geleden, Ech Wel…”
“Ja, dus? We zijn der Krieg nicht vergessen Ech Nie! Die lui hebben ons zoveel kunstjes geflikt, daar krijg je mij dus echt niet meer naar toe, nooit niet!…”
“Ok, Ech Wel dan niet. Wel jammer van al het werelderfgoed dat ze daar hebben…”
Verder lezen →
Net als het weer is ook de rest van La Louvière vandaag grauw en grijs. Troosteloze arbeidershuisjes, rolluiken voor de ramen en een algeheel gevoel van verlatenheid. Dit is het Centrum van het Waalse steenkoolbekken, een vervallen mijnstreek in het Belgische zuiden. Ooit gonsde het hier van de bedrijvigheid maar sinds de laatste mijn in 1984 zijn deuren sloot, hangt over het gebied een schaduw van armoede en ontreddering. “Geweldig”, denk ik, en parkeer m’n auto aan de oever van het Centrumkanaal.
Volgens Ech Nie hebben Unesco-monumenten nogal eens de vervelende eigenschap zich in landen te bevinden waar het niet fijn toeven is. Voor mij geen probleem, maar voor mevrouw altijd genoeg reden om dwars te liggen. “Ja maar schat, China is toevallig wel de thuisbasis van het terracottaleger hoor. Een van de meest iconische sites ter wereld. Je gaat me toch niet vertellen dat we daar niet naar toe kunnen hè?”
“Jawel hoor!”
“Je wil niet naar China?!”
“Nee, dat is me te druk…”