Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Met een scherpe blik op de werelderfgoedkaart constateer ik dat het klaar is met de makkelijke uitstapjes. Binnen een straal van 500 kilometer rond Rotterdam hebben we al het patrimonium bezocht. “Willen we dus verder met onze queeste dan zullen we voortaan écht aan de bak moeten.”
“Ja, maar waarom moeten we dan gelijk met de boot naar Canterbury, Ech Wel?”
“Omdat het een bedevaart is, Ech Nie…”
Lees verder
“Iedereen is tegen ons. Ze spannen allemaal samen.”
“Welnee man, hoe kom je daar nou bij?”
“Nou, gewoon. De overheid maakt elk bezoek aan een werelderfgoed al maanden onmogelijk. Dat is toch niet normaal?”
“Ze zijn bang voor meer besmettingen, Ech Wel. Covid waart nog steeds rond.”
“Ja ammehoela, dat geloof je toch zeker zelf niet? Deze hele toestand is gewoon onderdeel van een vooropgezet plan. Ik weet zeker dat ze achter de schermen druk bezig zijn met onze ondergang!”
Lees verder
Aan de Schie gezeten
turend in het zwerk
het stadsgeraas geweken
ontstijgt men aan zichzelf
Daar ligt ze dan, mijmer ik:
vierkant, hoog en hoekig
gekanteld in het tegenlicht.
Begin 8e eeuw is de catastrofe bijna compleet. De Moren zijn het Iberische schiereiland binnengevallen en hebben de christenheid praktisch geheel weggevaagd. Gelukkig houden de dappere Asturiërs in het noorden moedig stand en starten ze vanuit hun smalle leefgebied (het enige stukje grond wat de katholieken nog resteert) de tegenaanval. Erg voorspoedig gaat het echter niet, want als driehonderd jaar later op het kasteel van Guimarães de kleine Alfons wordt geboren, is de zogenaamde Reconquista nog steeds in volle gang.
Lees verder
Ech Nie houdt niet van reizen. Ze ziet overal gevaar, krijgt stress bij elke tegenslag en haat het geringste oponthoud. Helemaal erg vindt ze vluchten naar exotische oorden. Daar waar alles anders is. Dan bevindt ze zich ver buiten haar comfortzone en beschouwt ze elk uitje als een ware martelgang. Toen ik haar dus op zeker moment richting Azië wilde bewegen, kostte me dat behoorlijk wat overredingskracht. “Is het nou eens een keer klaar met dat gejank van jou? Wij zijn hier bezig met een wérelderfgoedqueeste, Ech Nie. Dan kan je niet volstaan met enkel Europese tripjes!”
Lees verder
