Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Zodra we de auto in Carcassonne hebben geparkeerd, en Ech Nie verwonderd opziet naar de machtige vesting op de heuvel, meld ik haar dat de stad vroeger geen deel uitmaakte van Zuid-Frankrijk maar in het land van de Katharen lag.
“Oh de Katharen? Nee, dan snap ik het. Dat waren die duivelaanbidders toch? Ik dacht al, waarom hebben ze nou van die zware verdedigingswerken gebouwd? Maar dat was dus om die satanisten buiten de deur te houden.”
Lees verder
Met een gevaccineerde bevolking zou Covid niet langer in staat zijn onze werelderfgoedqueeste te terroriseren, dachten wij, eind 2020. Maar helaas ondervonden we al snel dat die aanname iets te rooskleurig was ingeschat. Hoewel het er in september nog wel even op leek dat we de pandemie onder controle hadden, dreigde in de donkere dagen voor kerst alsnog code zwart. Toen daar ook nog eens een Omikronvariant overheen kwam, gooide onze regering voor de derde keer het land op slot. “Nou hebben wij even mazzel. Zijn we dus net op tijd naar Metz vertrokken.”
Lees verder
Hoog boven de donkere beukenbossen van Germania torent hij uit, de Wartburg, hét nationale symbool van Duitsland en een zinnebeeld van ruim 1000 jaar bewogen geschiedenis. Terwijl we ons over een glibberige, met ijs en sneeuw bedekte kronkelweg naar boven werken, vertel ik Ech Nie over hoe de Allerduitse burcht aan de wieg van de Germaanse taal stond.
Lees verder
De Elbe rivier vormt lange tijd de grens tussen de gekerstende Germanen en de heidense Slaven, maar halverwege de 12e eeuw verandert dat. Duitse edelen hebben hun begerige oog op het grondgebied van hun naasten laten vallen willen met alle geweld hun onderontwikkelde buren tot het enige ware geloof brengen en schrikken er daarbij niet voor terug iedereen te vermoorden die zich niet direct bij deze eis wil neerleggen.
“Nou dat begint alweer lekker, Ech Wel. Wat dacht je; advent is gaande, ik haal mijn genocideriedel van stal?”
Lees verder
Nadat we eindelijk een plekje op het overvolle parkeerterrein van werelderfgoed Kalwaria Zebrzydowska hebben gevonden, komt vanuit de luidsprekers een schelle oproep tot gebed ons keihard tegemoet. “Jezus, wat een teringherrie!” schreeuwt Ech Nie boven het kabaal uit. “Ja, aan zondagsrust doen ze hier blijkbaar niet!” galm ik verontwaardigd terug.
Lees verder
