Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Ten zuidwesten van Mons (Bergen), vlakbij de Franse grens, ligt de mijnstreek Borinage. Ooit het kloppende hart van de Europese industrie, tegenwoordig het deprimerende domein van armoede en verval. Sinds het begin van de 19e eeuw stond alles hier in het teken van de koolwinning. Honderden schachtblokken stampten tonnen aan steenkool uit de grond en tienduizenden Boreinen daalden dagelijks af in de krochten der Moeder Aarde. Maar toen zo’n honderdvijftig jaar later de exploitatie niet langer rendabel bleek, stortte de lokale economie als een kaartenhuis in elkaar. Doffe ellende en collectieve werkloosheid waren het onvermijdelijke gevolg.
Lees verder
“Volgende week naar Boedapest? Nee, sorry Vriend maar dat gaat hem niet worden. Ik ben net terug uit Parijs en de vakantie naar Kroatië staat ook al weer voor de deur… Ik kan het me niet veroorloven.”
“Maar dit kan je ech nie laten lopen, Ech Wel. De meest exclusieve kamer van de hele stad staat voor ons klaar!”
“Hè?”
“Ja, dat heb ik je toch wel eens verteld, van die maat van mij, die F1 tripjes voor ’s werelds jetset organiseert? Nou twee van zijn klanten hebben zojuist hun reis naar Boedapest afgezegd.”
Lees verder
Na alle rampspoed van 2020 leek het dit jaar toch allemaal goed te komen; het werelderfgoedcomité zou on-line alle nominaties van 2020 en 2021 bespreken en mij alsnog met een aantal nieuwe sites verblijden. Vol goede hoop keek ik er dan ook naar uit hoe mijn vijf troefkaarten (sites die ik al eens eerder had bezocht en die nu als werelderfgoed werden voorgedragen) deze keer verzilverd zouden worden.
Lees verder
In Plitvice raakte ik bewust van de heilige taak die ik had te volbrengen, het bezoeken van al het werelderfgoed, en nog geen week later wist ik al dat ik op Jezus’ bijval kon rekenen. “Ego sum ostium per me si quis introierit salvabitur, Ik ben de deur, wanneer iemand door mij binnenkomt zal hij worden gered.”
“Hoe bedoelt-ie dat?” vraagt een argwanende Ech Nie.
Lees verder
Van de paar honderd kastelen die de Loire-streek rijk is, bezoeken we als eerste die van Blois. “Volgens de architectuurboekjes is dit magnifieke château een schoolvoorbeeld van de vroege Franse renaissance, Ech Nie.”
“Hmmm, kan je dat misschien op het terras wat nader toelichten, Ech Wel? Zulk soort verhalen smaken altijd beter met een wijntje…”
“Natuurlijk, madame! Joie de vivre, nietwaar?”
Lees verder
