Met militaire precisie had ik onze veldtocht door Frankrijk uitgestippeld maar staande voor de fortificaties van Blaye kondigden zich al weer de eerste tekenen van desertie aan. “Wat nou stormenderhand nemen? Ik dacht het effe niet! Wij gaan gewoon naar Bordeaux Ech Wel, precies zoals je in Le Havre hebt beloofd!”
“Dat kan wel zijn, Ech Nie. Maar om daar te komen zullen we toch eerst dit bolwerk van Vauban moeten beslechten.”
“En nou?”, kraait Ech Nie in alle consternatie. “Ja, graven natuurlijk. Wat anders?” Zo met de autobanden muurvast in het mulle zand weet Ech Nie even niet meer hoe nou verder. “Godsamme Ech Wel, heb je nou je zin? Ik zei toch al dat we niet van de gebaande paden af moesten wijken? Nou komen we hier nooit meer weg!”
Het is september 2012 en onderweg naar natuurpark Doñana loopt het niet helemaal op rolletjes.
“Kijk, dat is nou precies wat ik bedoel”, zegt Ech Nie, en ze leest me onderwijzend voor; “De wereld is groot en vol verhalen. Maar ook het langste leven is te kort om alle droomplekken te bezoeken.” Het zou fijn zijn als jij dat ook eens zou begrijpen!”
“Eh, wat? Hoezo?”
“Omdat er dan weer eens wat rust in de tent komt, Ech Wel. Die queeste van jou is namelijk een kansloze missie en op touristico.nl snappen ze dat tenminste!”
“Gekkenwerk”, foetert Ech Nie, “hoe maf moet je eigenlijk wel niet zijn om bij deze hitte naar wat stomme stenen te gaan kijken… Dan ben je toch ech nie goed!” Het is al meteen bij het uitstappen van de auto dat ons zonnestraaltje zich wederom beklaagt over de hoge temperaturen in het Siciliaanse achterland en de hoeveelheid “gare pestzooi” die ze er moet bekijken. “Geen zorgen dolce bella”, tracht ik haar te bedaren, “de oude tempels van Agrigento liggen inmiddels achter ons. Vandaag is het de beurt aan de prachtige mozaïeken van villa Romana del Casale.”
“Oh fijn, Ech Wel! Gelukkig kunnen we nog een paar oude steentjes bekijken en hoeven we niet op een overheerlijk strand te gaan liggen…”
“Er was eens, heel lang geleden, een Duitse prins genaamd Carl. Hij was vermogend en machtig en hij had als grote wens een bergpark te bezitten dat zo fantastisch mooi was dat iedereen, mochten ze het ooit aanschouwen, meteen zou weten wat voor een geweldig man hij wel niet was. ”
“Hee”, vroeg Ech Nie blij verrast “is dit het begin van een echt sprookje?”
Jezus! Wat een tyfuszooi! Echt ongelofelijk. En dan te bedenken dat het allemaal zo mooi had kunnen zijn. 29 Nieuwe nominaties behandelde het werelderfgoedcomité dit afgelopen weekend, 29 stuks waarvan ik er reeds drie had gezien. Zo gek was het dus niet, dacht ik, dat ik verwachtte aan het eind van de vergadering minimaal één nieuwe werelderfgoedsite aan mijn palmares te kunnen toevoegen. Op zijn minst dan, bedoel ik. Want twee of drie cadeautjes was natuurlijk nog veel logischer geweest. Ik was tenslotte jarig…
Gnostieke geschriften suggereerden een relatie met Christus, volgens de Bijbel was ze Jezus’ trouwe volgelinge, de paus noemde haar een boetvaardige zondares en in tal van legendes werd ze vergeleken met de Heilige Graal. Wie was toch die mysterieuze Maria Magdalena? De dame wiens beenderen op miraculeuze wijze opdoken in het Franse klooster Vézelay en waarover zoveel fantastische verhalen bestaan?
“Volgens mij was ze gewoon een hoer!”, etaleert Ech Nie onderweg naar de basiliek haar Bijbelkennis. “Ja, dat dachten er wel meer”, antwoord ik. “Maar inmiddels is wel zeker dat ze dat in ieder geval niet was.”
Als een feniks uit de as herrees ze, Telč, de Tsjechische stad die na een brand in 1530 zo mooi werd herbouwd dat ze in 1992 werelderfgoedstatus kreeg toebedeeld. “Oh ja?”
“Ja!” En de naam van de bouwstijl is al even toepasselijk als schitterend. Renaissance. Oftewel; wedergeboorte.
“Klinkt goed, Ech Wel!”
“Dat dacht ik ook, Ech Nie!”
“Jezus, schat. Sísi. Die ken je toch wel?” Lopend door de tuinen van Schönbrunn verbaas ik me weer eens over de onwetendheid van Ech Nie. “Dat eigenzinnige, opgewekte meisje, dat zo nodig met de keizer trouwen moest… ?”
“Nee, zegt me niks. Waar zou ik die van moeten kennen dan?”
“Nou bijvoorbeeld van al die romantische kutfilms die ze vroeger over haar uitzonden. Elke kerst was het weer hetzelfde gezeik.”
“Geen idee.”
“Niet? Nou dan heb je echt wat gemist…”
Weinig opsmuk, rechte lijnen, glas, staal en baksteen, op het eerste gezicht is de Fagusfabriek weinig bijzonder. Gewoon een gebouw zoals er zovelen zijn. Toch waren het juist deze eigenschappen die Unesco deed besluiten het pand op zijn honderdste verjaardag te verblijden met de status werelderfgoed. Ech Nie begrijpt er zoals gewoonlijk helemaal niks van. “Wat is er nou bijzonder aan gewoon?”
“Omdat dit bij oplevering juist bijzonder ongewoon was, Ech Nie. Sterker nog, anno 1911 was dit een regelrechte sensatie!”