Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
De oplettende lezer vroeg het zich waarschijnlijk al een tijdje af; waarom verscheen er afgelopen zomer geen queestie met een uitgebreid verslag van de werelderfgoedconferentie? Het antwoord daarop is simpel. Anders dan voorgaande jaren kwamen de commissieleden niet in juli maar pas in september bij elkaar. “Lekker bijdehand”, vindt Ech Nie, “precies als wij een rondrit door Canada maken.”
Lees verder
“Ja, ik vind het ook niks, een gids”, antwoord ik Ech Nie, “maar om de bijzondere en universele waarde van slot Augustusburg te kunnen ervaren moeten we toch echt naar binnen, schat. En dat kan niet anders dan aan de hand van een leidsman…” We bevinden ons in het Duitse stadje Brühl en voordat we het plaatselijke werelderfgoed aan een nadere inspectie kunnen onderwerpen ontstaat er zoals te doen gebruikelijk weer discussie.
Lees verder
Tal van parallellen, ziet Ech Nie, als we richting het kasteel van Třebíč wandelen; “Dit lijkt Český Krumlov wel. Of Telč.”
“Hoezo?”
“Nou daar torent toch ook een burcht boven de stad uit?”
“Ja, dat klopt…”
“En bovendien ligt dit paleis evenals dat van Český Krumlov bovenop een berg…”
“Ja, en aan een rivier, nou goed? Maar daar draait het hier allemaal niet om!”
Lees verder
“Het patrimonium van Sevilla symboliseert niet alleen de christelijke machtsovername in deze stad, Ech Nie, maar ook de katholieke kolonisatie van de Nieuwe Wereld.”
“Wat wil je daar mee zeggen?”
“Dat moet je gezien hebben!”
Lees verder
Tweeledig was zijn leven, net als het werelderfgoed in Orange. En aan het begin van zijn carrière, toen hij nog bekend stond als Octavianus, was hij de meedogenloze machtswellusteling die op de weg naar de top over lijken ging. Letterlijk. Maar later, toen hij eenmaal op het pluche zat, ontwikkelde hij zich tot Augustus, de verhevene, de vader des vaderlands die het Rijk op een alom gerespecteerde wijze voorspoed en welvaart bracht.
“Staat dat allemaal op deze poort?”
Lees verder
