Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Waarheen leidt de weg?”, vroeg Mieke Telkamp zich af. Een vraag die ons vroeger ook regelmatig bezig hield. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Levensvragen waarop eigenlijk iedereen wel een antwoord zoekt.
Lees verder
Twee grote Weissbier, een mandje brood met smeersels en een borrelplank vol bloed- en andere worsten; we zijn nog maar net in kuuroord Baden-Baden aanbeland of we kunnen al tevreden vaststellen dat alles hier in het teken van ons welbevinden staat. Gelukkig maar, denk ik, want daar waren we wel even aan toe.
Lees verder
Na ons bezoek aan Trogir was het wel duidelijk; we moesten zo snel mogelijk naar huis.Ech Nie was hoogzwanger en emotioneel kon ze het allemaal niet meer aan. De spanning, de hitte. “Alles leuk en aardig”, sprak ik zorgelijk, “maar als we onze vakantie afbreken dan betekent dat wel dat we onze overnachting in werelderfgoedstad Salzburg mislopen. Daar verwachten ze ons pas over een week.”
Lees verder
Was de oorlog in Oekraïne vorig jaar nog aanleiding om de werelderfgoedconferentie te schrappen, in januari 2023 was datzelfde conflict voor de VN-organisatie juist reden om met spoed bij elkaar te komen.
“Hoezo?”
“Vanwege de Russen natuurlijk.”
Lees verder
Tweeëndertig Belgische belforten verklaarde Unesco in 1999 tot werelderfgoed. Een respectabel aantal zou je zeggen, maar ondanks al die architectonische manifestaties van macht en rijkdom deed de commissie er zes jaar later nog een schepje bovenop. In 2005 kregen drieëntwintig Franse belforten (en een vergeten(?) Waalse) eveneens de status patrimonium der mensheid.
“Waarom?”, vroeg Ech Nie zich af. “Vonden ze tweeëndertig niet genoeg of zo?”
Lees verder
“Nóg een abdij?”, kreunt mijn duifje klagend. “Dat is nu al de derde in twee dagen tijd!”
“Ja maar deze is jou op het lijf geschreven schat. Alcobaça is namelijk de laatste rustplaats van het legendarische liefdeskoppel Pedro en Inês.”
“Oh, gaan we op de romantische tour?”
“Ja mijn Valentijn. In dit verhaal overstijgt de liefde alles.”
Lees verder
