Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Ik vind er geen reet aan!”, riep Ech Nie vol gruwel. Historische woorden die mijn Unesco-hart braken. Afgelopen mei werden ze uitgesproken net nadat ik hoog had staan opgeven over het Parthenon op de Atheense Akropolis, het universele symbool van de klassieke beschaving. “Niet?”, vroeg ik ongelovig. “Nee!”, klonk het beslist. En daarmee was onze breuk definitief.
Lees verder
Voordat we vanuit Hamburg weer terug naar huis rijden, stuur ik de wagen eerst nog even langs Hedeby, de grootste handelsstad van de roemruchte Vikingen. “Moet dat?”, vraagt Ech Nie op en top gemotiveerd. “Ja, natuurlijk”, antwoord ik, “het is toch werelderfgoed?”
“Ja maar we hebben in Hovgården toch al eens gezien dat er van hun nalatenschap niks is overgebleven?”
Lees verder
Na de scheepsliften van La Louvière en het klassieke mijncomplex Grand Hornu dacht ik de kathedraal van Doornik ook nog wel even mee te kunnen pakken; het lag tenslotte maar drie kwartier verderop. Achteraf kan ik alleen maar zeggen; dat had ik beter niet kunnen doen…
Lees verder
Omdat donkere wolken zich boven het park samenpakken, betreden we snel een van de fraaiste paleizen van de Franse monarchie. “Hoewel Fontainebleau zo’n acht eeuwen lang de koninklijke familie herbergde, was het de ons welbekende Frans 1 die het belangrijkste aandeel in zijn werelderfgoedstatus had.”
“Eh, help me effe, Ech Wel. Wie was Frans 1 ook alweer?”
Lees verder
In mei 1348 vielen de eersten. Het was zo wreed en gruwelijk dat het eigenlijk met geen pen te beschrijven valt. Zij die een dergelijke horror nooit hebben hoeven aanschouwen zijn gezegend. De slachtoffers van de plaag kregen eerst zwellingen onder de oksel of in de liesstreek en stierven vrij kort daarna. Het was zo angstaanjagend dat vaders hun kinderen verlieten, vrouwen hun man, broeders hun broer. De ziekte leek zich via de adem of oogcontact te verspreiden en eiste vele honderden doden per dag. En ik, Agnolo di Tura, ook wel De Dikke genoemd, begroef mijn kinderen met mijn eigen handen.
Agnolo di Tura – kroniekschrijver
