Als een feniks uit de as herrees ze, Telč, de Tsjechische stad die na een brand in 1530 zo mooi herbouwd werd dat ze in 1992 werelderfgoedstatus kreeg toebedeeld. “Oh ja?”
“Ja!” En de naam van de bouwstijl is al even schitterend als toepasselijk. Renaissance. Oftewel; wedergeboorte.
“Klinkt goed, Ech Wel!”
“Dat dacht ik ook, Ech Nie!”
“Jezus, schat. Sísi. Die ken je toch wel?” Lopend door de tuinen van Schönbrunn verbaas ik me weer eens over de onwetendheid van Ech Nie. “Dat eigenzinnige, opgewekte meisje, dat zo nodig met de keizer trouwen moest… ?”
“Nee, zegt me niks. Waar zou ik die van moeten kennen dan?”
“Nou bijvoorbeeld van al die romantische kutfilms die ze vroeger over haar uitzonden. Elke kerst was het weer hetzelfde gezeik.”
“Geen idee.”
“Niet? Nou dan heb je echt wat gemist…”
Weinig opsmuk, rechte lijnen, glas, staal en baksteen, op het eerste gezicht is de Fagusfabriek weinig bijzonder. Gewoon een gebouw zoals er zovelen zijn. Toch waren het juist deze eigenschappen die Unesco deed besluiten het pand op zijn honderdste verjaardag te verblijden met de status werelderfgoed. Ech Nie begrijpt er zoals gewoonlijk helemaal niks van. “Wat is er nou bijzonder aan gewoon?”
“Omdat dit bij oplevering juist bijzonder ongewoon was, Ech Nie. Sterker nog, anno 1911 was dit een regelrechte sensatie!”
Vikingen. Het woord alleen al. Onmiddellijk zie ik woeste krijgers voor me, bebaard en bloeddorstig, die, zwaaiend met hun blinkende zwaarden, overal dood en verderf zaaien. Wat bezielde deze ooit vredelievende, Scandinavische boeren om zomaar hun langhuis te verlaten en uit roven en stropen te gaan? Volgens de meest gangbare theorie lag de aanleiding voor deze plundertochten in enkele gewijzigde omstandigheden. Klimaatverandering en overbevolking gaven het eerste zetje en zucht naar vrouwen, goud en avontuur deden de rest. Nou vooral dat laatste dan, bedenk ik me, want onderweg naar Hovgården, een Vikingplaats 30 km buiten de Zweedse hoofdstad Stockholm, zie ik niks anders dan water en bos. “Overbevolking? M’n reet!”
Treurig staarde ik naar mijn computerscherm. Bijna april en nog geen reet gezien. Tenminste, geen werelderfgoed. En dat terwijl ik mezelf op 1 januari nog zo had voorgenomen de negativiteit van het afgelopen jaar zo snel mogelijk uit te wissen. “Wat zit je nou te sippen joh?”, vroeg een behulpzame Ech Nie. “Zijn de monumenten op?”
“Nee, dat niet”, antwoordde ik mistroostig, “maar ze liggen zo ver weg.” Ech Nie wierp een bereidwillige blik over mijn schouder en loerde naar de kaart die ik ook al een tijdje aan het bestuderen was. “En die blauwe stipjes dan? Zijn dat werelderfgoedsites die we nog moeten bezoeken?”
“En die noemen ze dus héél toepasselijk het klooster van de strijd, of, zoals ze hier in Portugal zeggen; Mosteiro de Batalha.”
“Joh.”
“Ja.”
“Leuk.”
“Ech wel!”
“…”
Werelderfgoed Batalha werd nou niet bepaald met veel enthousiasme ontvangen.
En dan gebeurt wat al een tijdje in de lucht hing. De blauwe hooligans vallen aan en meppen er met hun knuppels ongenadig hard op los. Feyenoord is verrast. Heel de middag hebben ze gezellig staan drinken rond de Berninifontein en nu wordt hun feestje zomaar verstoord door een leger chagrijnige Romeinen. Beduusd over zoveel agressie gaat rood-wit met tegenzin achteruit. Omdat ook de tegenpartij even inhoudt, ontstaat tussen beide kampen een niemandsland vol drankflessen en andere rotzooi. Wat gaan we doen? denkt men aan Feyenoordzijde.
Destijds in Straatsburg, toen Ech Nie haar eerste biertje ooit bestelde, streden gevoelens van trots en triomf bij mij om voorrang. Tuurlijk, ik besefte ook wel dat dit slechts een kleine stap was op een lange weg te gaan, maar in ieder geval was het een dappere daad die mij stilletjes doch diep ontroerde. Ze schreef geschiedenis, daar, op dat terras in Frankrijk in de zon. In de jaren die volgden bleef Ech Nie moedig doorschrijven en uiteindelijk wist ze op het Griekse eiland Corfu het zo gewenste resultaat te bereiken; Ech Nie werd een volwaardig bierdrinker!
Daar, achter de Rijn, lagen de duistere beukenbossen van Germania. Een nachtmerrieachtige wildernis waar geciviliseerde mensen niks te zoeken hadden. Waarschuwend spraken de Romeinen over deze ondoordringbare, schimmige wereld waarin zovelen van hen waren gesneuveld. Het was het jaar 9 geweest en in hun arrogante overmoed hadden ze gedacht het keizerrijk wel even uit te kunnen breiden met de bosrijke omgeving van Midden-Duitsland. Een misrekening die ze duur kwam te staan. Tijdens een confrontatie met de woeste woudmannen werden drie van hun beste legioenen over de kling gejaagd en leden ze één van hun grootste nederlagen ooit. Het verlies was zelfs zo smadelijk dat de Romeinen het nadien nooit meer in hun hoofd haalden de beuk of zijn stammen nog eens lastig te vallen. Helaas voor het bos verscheen er eeuwen later toch weer een nieuwe houthakker ten tonele…
Noord-Spanje is een aanrader! Schitterende kusten, schaarse toeristen, verrukkelijke pintxos en een hele rits werelderfgoed. Wat wil een mens nog meer zou je zeggen, maar zo niet Ech Nie. Ze stond er maar een beetje beteuterd bij toen op 4 september 2016 het weer het weer eens liet afweten. We hadden afgesproken om ons op Playa del Silencio, een van de mooiste stranden van de streek, te goed te doen aan zon, zee en zuipen een gezellig drankje maar stuitten onverwachts op een dik grijs wolkendek. Zo’n 20 kilometer achter de kustlijn ligt namelijk het Cantabrisch hooggebergte en dat bleek voor de boven ons hangende regenbui helaas een niet te nemen hindernis. “Ach”, probeerde ik monter, “dan gaan we toch gewoon naar de Asturische monumenten van Oviedo?”