“Are you guys walking the loop?” vraagt een yank ons met ontbloot bovenlijf. “Aye Aye sir”, antwoorden wij in ons beste Amerikaans. “Okay, just so you know, de lus is helemaal geen lus. The path just suddenly stops. Belachelijk. It’s a fucking disgrace.”
Die is duidelijk de weg kwijt, denk ik.
We bedanken de man vriendelijk en maken aanstalten om door te lopen. “Op een gegeven moment kom je een boomstronk tegen met allemaal steentjes er op”, volhardt blote Bassie. “Daarna is er van een pad eigenlijk geen sprake meer. Verder dan dat zou ik dus niet gaan. I did, but failed miserably.”
“Okay, we got it”, zeg ik, “bedankt voor het advies.”
Wanneer we al enige meters van hem verwijderd zijn, roept hij ons nog een laatste waarschuwing na; “Whatever you do, make sure you come out of the woods before six. After that it is donker en kan niemand je nog komen zoeken.”
“Yes panicsower, we got the message. Thank you, bye.”
Van San Francisco naar Redwood National Park
“Wat is er eigenlijk zo bijzonder aan Redwood National Park?”, vraagt Ech Nie bij vertrek. “Daar staan de hoogste, dikste en oudste bomen ter wereld, schat”, is mijn antwoord. “Okay, en is het ver van hier?”
“Nou het werelderfgoed bestaat uit vier parken die zich allemaal in het uiterste noorden van Californië bevinden…”
“Ja, maar hoe ver is dat vanaf San Francisco?”
“Ongeveer vijf uur.”
“Whát?”
“Vijf uur.”
“Vijf uur héén en vijf uur terug?”
“Yep”
“Pfff. We moeten dus tien uur rijden?”
“Soiets yes.”
“Fucking hell, Ech Wel, dat is wel heel veel moeite voor een bosje rood hè…”
Wisten wij veel dat de autorit slechts een klein voorproefje was van wat ons nog te wachten stond…
Montgomery Woods
Tot opluchting van Ech Nie arriveren we twee uur later al op de plaats van bestemming. Weliswaar behoort het door mij verkozen natuurgebied niet tot het werelderfgoed, maar omdat zelfs ík tien uur karren wel een beetje erg gortig vind, had ik van tevoren reeds besloten dat we ons met betrekking tot de Redwoods op het Montgomery Woods State Natural Reserve zouden richten. Dat oerbos lag namelijk een stuk dichterbij en was bovendien niet van écht Unesco-groen te onderscheiden.
“Good done, Ech Wel!”
Speciaal uitgezette route loopt in een rondje
Bij de ingang van het park informeert een bordje ons dat er door de lokale Rangers een route in de vorm van een grote lus is uitgezet. Mooi zo, denken we, hoeven we tenminste niet bang te zijn dat we verdwalen. Na een paar minuten wandelen stuiten we reeds op de eerste mammoetbomen. “Fantastisch!”
“Absoluut uitstekend!”
Terwijl we bewonderend naar de kruinen opzien, deelt een tegemoetkomende Amerikaan ons in het voorbijgaan mee dat dit “only the jonkies” zijn. “Deeper into the forest it réally gets amázing!”
“Allrightie”, antwoorden we, en vervolgen onze weg.
Redwoods hebben een dikke huid
Niet lang daarna zien we inderdaad de eerste, échte woudreuzen. “Wow! Wat een joekels hè?!”, roep ik vol ontzag naar Ech Nie. “Buitengewoon…”
“En dan te bedenken dat sommige Redwoods al in de tijd van de Romeinen wortel schoten.”
“That meen je niet?”
“Ech waar, honey. De gemiddelde leeftijd is zo’n 600 jaar, maar een enkeling is ouder dan onze hele jaartelling bij elkaar.”
“Bizar! How is that mogelijk?”
“Komt door hun dikke schors. Met een bast van ruim dertig centimeter krijgen vervelende beestjes geen kans en kunnen ze bosbranden weerstaan. De enige natuurlijke vijanden die ze hebben zijn de bliksemschicht en de zaagtand.”
Goudkoorts California nekt de Redwoods
Gedreven door goudkoorts explodeerde halverwege de 19e eeuw de Californische bevolking. Hadden zich voorheen slechts enkele indianenstammen op de prairie en langs het water gevestigd, na de ontdekking van het edelmetaal trokken honderdduizenden ambitieuze gelukszoekers naar de streek en stichtten de ene na de andere nederzetting. In hun zucht naar dollars bevrijdden zij het land van vijandige primitieven, rooiden de bossen ten behoeve van saloons en hoerenkasten vermaak en huisvesting en transformeerden met hun eeuwige gezandzeef kraakheldere rivieren tot troebele modderstromen.
“What vertel je me nou?”
“Yeah. And toen na een paar jaar woelen de blinkende korrels zich niet meer zo gemakkelijk lieten oprapen, begonnen de hebberts het rode goud als alternatief te delven.”
Nieuwkomers delven het rode goud
“Het rode goud?”
“Yes, the Redwoods dus. Bomen werden booming. Niet alleen had de komst van al die nieuwe settlers de vraag naar bouwhout doen stijgen (en de rotbestendige Redwood was daarbij ieders favoriet) maar met een almaar uitdijend spoorwegennet was de distributie van het product ook een stuk eenvoudiger geworden. Kwam nog eens bij dat de Redwood als biels ook uitermate geschikt bleek.”
“Handy!”
“Maar hoewel de houtindustrie in stadjes als Redwood City en Woodside gouden tijden beleefde, waren de gevolgen voor de oorspronkelijke bewoners desastreus. Zo hakten de nieuwkomers maar liefst 95% van alle Redwoods in spaanders.”
“Kappen nou…”
“En helaas verging het de (menselijke) roodhuiden niet veel beter. Van de ruim 200.000 Native Americans die het gebied voor de invasie bevolkten, waren er in 1900 nog maar 15.000 over…”
“Oh my God!”
“Ja, een goed draaiende economie vergt nou eenmaal offers, Ech Nie…”
Verzet tegen boskap ergert houtindustrie
Eind 19e eeuw realiseerden sommige lieden evenwel dat grootschalige kaalslag misschien toch niet zo’n goed idee was. De bodem erodeerde onder hun voeten en aardverschuivingen vonden aan de lopende band plaats. Buiten deze ongemakken kregen steeds meer mensen oog voor de schoonheid van hun omgeving. Men ervoer de helende werking van de natuur en ging zich inzetten voor behoud van het resterende beetje bos.
“Ja, precies. Red de wood!”
“Maar uiteraard dacht niet iedereen er zo over. Fabrikanten moesten bijvoorbeeld niets van zulke treehuggers hebben. Zij deden het voorkomen alsof de natuurbeschermers volkomen wereldvreemd waren, dat ze geen weet hadden van het harde houthakkersbestaan en dat ze met hun sentimentele gezeur alleen maar de lokale economie te gronde richtten. Verongelijkt vroegen ze zich dan ook af of zij misschien ook wat geld mochten verdienen?
Strijd voor behoud mondt uit in Redwood Wars
De gemoederen tussen beide partijen raakten steeds verder verhit. Waar de activisten op een gegeven moment niet langer terugdeinsden voor omvangrijke “ecotage”, (het dwarsbomen van kettingzagen en het vernielen van dure bosbouwmachines) daar hanteerden de ruithemden steeds vaker de botte bijl. Door middel van intimidatie en geweld trachtten zij de boomknuffelaars uit hun bossen te verjagen. Toen dat niet direct het gewenste resultaat opleverde, pleegde men in 1990 een bomaanslag op twee medewerkers van milieuorganisatie Earth First!
“Now ja zeg. Those greedy motherfuckers!”
“That can je wel zeggen ja. Die takkenhooligans schiepen zoveel genoegen in de verwoesting van hun omstreken dat ze er zelfs een oorlog voor over hadden. Dat is althans hoe de strijd tussen beide kampen bekend kwam te staan; de Redwood wars. En dan te bedenken dat de indigenous people het vellen van een boom nog als een act of violence beschouwden. Zij voelden zich zo diep met het oude woud verbonden dat ze het hout van de Redwood alleen gebruikten als de boom door de natuur omver geblazen was.”
Oprichting Redwood National Park
“Maar daar ging de commerciële houtkap niet op wachten natuurlijk…”
“Nee, natuurlijk niet. Die wilden de ongerepte wildernis zo snel mogelijk te gelde maken.”
Na decennia van touwtrekken trokken de “Boyz n the Wood” uiteindelijk toch aan het kortste eind. In 1968 werd het Redwood National Park opgericht, tien jaar later kwam er een veiligheidszone die het Park ook echt levensvatbaar maakte (zodat het geen hinder meer van houtkap in naastgelegen gebieden ondervond) en in de jaren daarna volgden nog tal van wetten die onder andere de bescherming van bedreigde diersoorten en kwetsbare ecosystemen garandeerde.
Redwoods groeien zo hoog als wolkenkrabbers
Behalve oud worden de giganten ook geweldig hoog. Menig Redwood stijgt boven de 100 meter uit en de allergrootste meet maar liefst 115,5 meter. Meer dan de meeste wolkenkrabbers in ons eigen Rotterdam.”
“Fabuleus!!”
“Ze hebben hem Hyperion gedoopt, naar de Titaan die volgens de Griekse mythologie de vader van de hemellichamen was.
“Echt unbelievable. En kijk díe stam dan, Ech Wel. Die is zo dik dat je er wel twintig man voor nodig hebt om hem te omarmen!”
“Als je het haalt inderdaad. De diameters van de vetste Redwoods bedragen zo’n zeven meter. Naar verluidt stonden er vroeger exemplaren die zelfs wel tien meter in doorsnee waren.”
Donker bos zorgt voor onrust
Vol hoogachting stappen we nog een poosje door, maar net voordat we de betweterige Chippendale ontmoeten, krijgen we in de gaten dat we ons nog maar in zeer beperkt gezelschap bevinden. Eigenlijk zien we, op een vage schim in de verte na, helemaal niemand meer.
“Het wordt wel erg rustig om ons heen, Ech Wel. Is het het nou wel zo verstandig dat wij gewoon doorlopen?”, vraagt Ech Nie nerveus.
“Natuurlijk!”, reageer ik achteloos. “Niks zo gezond als een flinke boswandeling toch?”
Nadat voornoemde Tarzan echter zijn alarmerende woorden heeft uitgesproken, wordt vrouwlief er steeds minder gerust op. “Soms is het beter om op je schreden terug te keren schat. Zeker als je leven je lief is…”
“Schei eens uit!”, reageer ik vastberaden. “Omdat zo’n yankerd de weg niet kon vinden? Wij maken de lus gewoon af hoor.”
Onverschrokken voorwaarts in gigantische jungle
En dus marcheren we verder op een almaar smallend wordend pad. Wat ook opvalt, zodra je moederziel alleen door een titanisch woud treedt, dan krijgen bosgeluiden ineens een dreigende ondertoon. Zo kondigt volgens Ech Nie de roep van een uil onze ondergang aan en duidt het vele geritsel op het feit dat we door iets of iemand achtervolgd worden. “Ech Wel, toe, ik denk echt dat we beter om kunnen keren. Straks komen we nooit meer thuis.”
“That doen we in ieder geval niet als we nu terug gaan, Ech Nie. Het is veel te laat om nog van koers te veranderen.”
“Ja, maar wat als die vent nou gelijk had?”
“No worries baby, dat pad ligt er heus wel.”
De horror van the Blair Witch Project komt tot leven
Niet veel later zien we de afgezaagde stronk liggen. “Een zinnebeeld van de dood”, kermt Ech Nie, en herinnert me aan de duistere krachten die de studenten in de Blair Witch Project voorgoed deden verdwijnen. “Die zagen ook allemaal rare dingen voordat ze te grazen werden genomen…”
“Maar dat was een film…”
“Ja nou, wie zegt dat zoiets niet ook in het echt kan gebeuren? Ik vind dit allemaal behoorlijk spooky hoor!”
“Stel je niet aan. Je ziet toch dat het pad gewoon doorloopt?”
“Ja maar we zijn nog maar met z’n tweetjes en het is al bijna half vijf. Nog even en het is donker, en wat dan? Wie weet welk kwaad zich allemaal in de duisternis hult?”
“Daarom moeten we ook doorlopen, meissie. Als we nu terugkeren weten we zeker dat we nog uren in dit Park ronddwalen. En je weet wat die schele wiseguy van daarstraks zei, na zessen is het zo donker dat niemand je nog komt redden.”
Het pad der verdoemden houdt op te bestaan
Het duurt een kwartiertje, maar dan slaat toch de twijfel toe. Het pad is inmiddels nauwelijks nog van zijn omgeving te onderscheiden, omgevallen bomen blokkeren voortdurend onze weg, takken zwiepen in ons gezicht, het struikgewas ruist onheilspellend en de schemering gaat met onze fantasie aan de haal. Liepen we zojuist nog tussen majestueuze Redwoods, nu lijken we omringd door angstaanjagende reuzen met afschrikwekkende klauwen. “Fuck, ik zie geeneens een pad meer!”
“No way?!”
“Ongelooflijk!”
“Ik zei toch dat we terug moesten gaan…”
“Ja maar dit is toch fucking freaky? Hoeveel mensen komen hier wel niet? Dan ga je er toch vanuit dat je gewoon het parcours kan volgen?”
“Nee, Ech Wel. Je moet gewoon eens een keer luisteren als je gewaarschuwd wordt. Dat eigenwijze gedoe van jou wordt nog eens onze dood…”
Zonder vrees over de Sequoia sempervirens
“Ja, nou aan jammeren hebben we nu ook niks. Blijf jij hier maar even wachten dan check ik wel even of we aan de andere kant van de Sequoia sempervirens nog verder kunnen.”
“Whát?!”
“Dat is de officiële naam van de Redwood, Ech Nie.”
“Maar je laat me nou toch niet alleen zeker? What als the witch ineens opduikt?!”
“Nou het is nog geen middernacht, dus dat zal wel meevallen. Denk ik. Anyway, zie jij jezelf al over deze kolos heen klimmen? Denk het niet hè? Beter klauter ik in mijn eentje over die stam en kijk of we inderdaad reddeloos verloren zijn. Dat gaat een stuk sneller dan met z’n tweeën…”
“Oh, ik vind dit ech nie leuk meer, Ech Wel!”
“Nee, ik ook niet. Maar even flink zijn nou, okay? We houden wel oogcontact.”
“Beloofd?”
“Jáhááá…”
Run forest run
“GVD! Klootzak, dat je er bent!!! Ik heb hier doodsangsten uitgestaan! Je had me beloofd in het zicht te blijven!” In mijn verwoede padvinderij had ik een minuut of tien geen oog voor vrouwlief gehad en dat wordt me bij terugkomst niet bepaald in dank afgenomen. “Ja, ik moest toch zien of er nog een uitweg was.”
“En?”
“Nee helaas…”
“Oh, my God. En nu?”
“Run Forest Run!”
“Ren door het bos?”
“Ja natuurlijk, wat dacht jij dan? Lopend gaan we het niet redden in ieder geval. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik zou het wel leuk vinden als ik dit verhaal nog eens zou kunnen navertellen!
“Alsof dat het belangrijkste is…”
“Voor mijn blog wel ja, Ech Wel!”
Heb jij de Redwoods ook wel eens bezocht? Ben je wel eens verdwaald in het bos of heb je er andere angstige momenten beleefd? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag!
Praktische Informatie
Allereerst, voor de ongeruste lezer; we hebben het gehaald, zij het op het nippertje…
Behalve de hierboven beschreven grootse flora is het Redwood National Park ook bijzonder rijk aan fauna. Zo rekenen ongeveer 66 verschillende soorten landzoogdieren, waaronder grote jongens als bruine en zwarte beer, poema, lynx, coyote en eland de wildernis als hun thuis. Daarnaast vliegen er bedreigde vogels als de Amerikaanse slechtvalk, gevlekte bosuil en bruine pelikaan door de lucht en bevinden zich in het water walvissen, dolfijnen en diverse populaties zeeleeuwen.
Officiële website met wandelroutes: Redwood NP hiking
Jaar van inschrijving: 1980
Een bijzonder informatieve site die ons hielp een keuze te maken welk park te bezoeken is Redwoodhikes.com. Het geeft een overzicht van alle Redwoods en andere Sequoia’s in de USA, inclusief rating, wandelroutes en kaarten.
Lees ook:
* Over nóg een Amerikaans wonderpark
– Yosemite is superlatief mooi!
* Over nóg meer (beuken)bomen
– Geloof in beuk wortelde diep bij Germaanse stammen
*Over nóg een avontuurlijke ontsnapping uit een prachtig natuurpark
– Plitvice, de eerste stap op een lange queeste
