werelderfgoedconferentie

“Gaat het een beetje?”, vroeg een bezorgde Ech Nie, toen ik vorige week zondagmiddag compleet terneergeslagen op aarde terugkeerde. “Mwoah…”

“Je ziet er niet uit man. Ging het niet goed daar boven?”

“Het was verschrikkelijk, Ech Nie. Met die politisering van het werelderfgoed gaat het echt nog eens helemaal mis…”

“Hè? Waar heb je het over Ech Wel?”

Jezus! Wat een tyfuszooi! Echt ongelofelijk. En dan te bedenken dat het allemaal zo mooi had kunnen zijn. Negenentwintig nieuwe nominaties behandelde het werelderfgoedcomité dit afgelopen weekend, negentwintig stuks waarvan ik er al drie had gezien. Zo gek was het dus niet, dacht ik, dat ik verwachtte aan het eind van de vergadering minimaal één nieuwe werelderfgoedsite aan mijn palmares te kunnen toevoegen. Op zijn minst dan, bedoel ik. Want twee of drie cadeautjes was natuurlijk nog veel logischer geweest. Ik was tenslotte jarig…

Man, man, man het was me het weekendje weer wel. Tijdens de jaarlijkse vergadering van Unesco, dit keer in het Poolse Krakau, verklaarden de wijze heren van Unesco 21 nieuwe sites tot werelderfgoed. Een heuglijk feit dat uiteraard bij ons thuis op veel bijval kon rekenen. “GVD Ech Wel, je gaat me toch niet vertellen dat we de afgelopen 12 maanden helemaal voor niets hebben gereisd?” Aan het woord is een verontwaardigde Ech Nie die bij het horen van het goede nieuws haar enthousiasme niet onder stoelen of banken steekt. “Ik bedoel; hebben we net 24 sites kunnen afvinken en dan komt Unesco doodleuk met een hele zooi nieuwe monumenten aankakken. Dat schiet natuurlijk niet op!”

“Tsja, dat is het lot van de werelderfgoedreiziger Ech Nie, die is nooit klaar met reizen. Maar voor niks is het natuurlijk niet geweest. Reizen inspireert, ontspant, verbreedt je horizon en verrijkt je kennis; onthoud dat nou eens!”

Hoe wrang is het als de hoofdpersoon van je eerste stukje op internet slechts twee maanden na publicatie overlijdt? Gelukkig voor Mieke Telkamp heeft ze nu wel antwoord op haar eeuwige vraag; “Waarheen leidt de weg?” Voor ons werelderfgoedreizigers geldt dat echter niet. Hoewel wij de zin van het leven kennen, en weten waar we naar toe willen, is de weg naar het einddoel vol hindernissen. Het is zelfs zo erg dat wij er een speciale naam voor hebben uitgevonden; “queestie”.