Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“HIIIIIIIINNNNNGGGGGJJJJJJJJJJAAUUUUUUUUU!!!!!!”
“Zo tering, wat was dat?!!!”
“HHHHHHHHHIIIIIIIIIIIIIINNNNNNGGGGGJJJJAAAUUUUUUUUU!!!!!”
Ik sta op van m’n terrasstoel, kijk verwilderd naar boven en zie nog net een straaljager door de geluidsbarrière knallen. “Het leger!”, roep ik half verbaasd, half enthousiast.
Lees verder
Eigenlijk had ik na ons bezoek aan de Beemster droogmakerij ook een vinkje achter de Stelling van Amsterdam kunnen zetten, we hadden immers de geschutskoepel van het fort bij Spijkerboor boven het groene weideland ontwaard, maar dat leek me toch iets al te gemakkelijk. De linie bestaat uit ruim veertig vestingen en daarom vond ik dat we het verdedigingswerk tekort deden als we het bij dit ene kanon lieten. “Nou daar heb ik anders helemaal geen moeite mee hoor”, verkondigde Ech Nie direct.
Lees verder
“Ik vind er geen reet aan!”, riep Ech Nie vol gruwel. Historische woorden die mijn Unesco-hart braken. Afgelopen mei werden ze uitgesproken net nadat ik hoog had staan opgeven over het Parthenon op de Atheense Akropolis, het universele symbool van de klassieke beschaving. “Niet?”, vroeg ik ongelovig. “Nee!”, klonk het beslist. En daarmee was onze breuk definitief.
Lees verder
Voordat we vanuit Hamburg weer terug naar huis rijden, stuur ik de wagen eerst nog even langs Hedeby, de grootste handelsstad van de roemruchte Vikingen. “Moet dat?”, vraagt Ech Nie op en top gemotiveerd. “Ja, natuurlijk”, antwoord ik, “het is toch werelderfgoed?”
“Ja maar we hebben in Hovgården toch al eens gezien dat er van hun nalatenschap niks is overgebleven?”
Lees verder
Na de scheepsliften van La Louvière en het klassieke mijncomplex Grand Hornu dacht ik de kathedraal van Doornik ook nog wel even mee te kunnen pakken; het lag tenslotte maar drie kwartier verderop. Achteraf kan ik alleen maar zeggen; dat had ik beter niet kunnen doen…
Lees verder