Nog even kerst en oud en nieuw ongeschonden zien door te komen (en dat zal vast nog lastig zat worden) en dan kunnen we eindelijk door naar 2024. Want met dit jaar hebben we het eigenlijk wel gehad. Kommer en kwel achtervolgden ons, het aantal nieuw bezochte sites bleef beperkt tot acht en op het blog liep het ook al niet zoals het gaan moest.
Pas in september gebeurde het
Liefst negen maanden duurde het dit jaar voordat we de eerste nieuwe site op onze palmares konden bijschrijven, een evenaring van rampjaar 2020 toen Corona ons nog dwarszat.
“Hohoho”, zegt Ech Nie, “we zijn van de zomer toch nog naar het planetarium in Franeker geweest?”
“Ja das waar, maar dat Friese zonnestelsel was toen nog geen werelderfgoed, dat werd het pas in september.”
“En de Waddenzee, die ben je ook nog vergeten.”
“Nee hoor, helemaal niet. Maar tijdens dat bezoek probeerde ik slechts de schoonheid van Nederlands enige natuurlijke patrimonium vast te leggen. (wat uiteraard niet lukte) Omdat we er al meerdere keren geweest waren deed het niks met ons totaal. (het getijdengebied stond allang te boek als gezien)”
Verwachtingen liepen hoog op
Financiële overwegingen waren de reden van onze maandenlange onthouding. In september stond een rondreis door Canada gepland en aangezien we daarbij rekenden op hoge kosten leek het ons niet handig om voorafgaand aan de trip ook nog wat andere uitstapjes te ondernemen. De zelf opgelegde ascese had alleen wel tot gevolg dat, naarmate de tijd verstreek, de blijde verwachtingen omtrent de overzeese vakantie navenant opliepen.
In mijn hoofd mijmerde ik al over zwoele zomeravonden rondom een knisperend kampvuur, waar we moe maar voldaan, na een hele dag spetteren in een kraakhelder water of na uren dolen in een woest woud vol wilde dieren, boven de vlammen onze vleesspiesen zaten te flamberen. Dat we daarbij het ene na het andere glas hieven en ondertussen werden vertederd door de capriolen die onze kleine meid uithaalde…
Maar niks van dat al. Het liep helaas allemaal anders…
Hiken met volle bepakking
De eerste queestie kondigde zich reeds op Vancouver Airport aan. De kinderwagen was niet gelijk met de rest van de bagage aangekomen. “Ach meneer, maakt u zich geen zorgen, dan komt die morgenochtend wel”, zei de baliemedewerker van Canada Air. Maar dat was dus niet zo. En die dag daarna evenmin. En na een week van steeds ongeduldiger wachten en bellen nog steeds niet. Die kwam dus niet meer.
Canada ontdek je door hiken, kilometerslange wandelingen maken door ongerepte natuur. Geen kinderwagen betekende voor ons echter dat we Ech Leuk gedurende een hike, zodra ze geen zin meer had om zelf te lopen, en dat was doorgaans na een paar stappen, moesten tillen. En al snel bleek dat het dragen van een bijna vier jaar oud kind, over moeilijk begaanbare, glooiende paden, toch behoorlijk veel zwaarder was dan haar even in de armen of op de schouders nemen. Ondanks de draagzak die we hadden.
“Ah joh, Ech Nie”, probeerde ik er de moed in te houden, “mét buggy had het op dit terrein waarschijnlijk ook niet gelukt.”
“Dat denk ik ook niet, Ech Wel. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik me de hele vakantie een breuk ga lopen sjouwen. Daar heb ik echt geen zin in.”
Alle ellende komt in drieën
Een tweede queestie speelde kort daarna op. Hoewel het weer overdag heerlijk zomers was, dropte de temperatuur bij het vallen van de schemering als een malle. Warmen aan een behaaglijk brandje was er niet bij, want vanwege de aanhoudende droogte was nagenoeg overal een fireban van kracht. Binnen ondervonden we bovendien dat de camper maar slecht geïsoleerd was; ’s avonds konden we dikwijls niet zonder verwarming en ’s nachts, als de kachel uitstond, leek het wel of we op de noordpool verbleven.
Hiken, bbq-en en zwoele zomeravonden bleken dus al gauw een illusie, maar gelukkig hadden we de prachtige omgeving en elkaar nog. Genoeg om van te genieten dus, zou je denken, maar toen kregen we onderweg naar Waterton Lakes eerst te horen dat de moeder van Ech Nie ernstig ziek was, raakte vervolgens Ech Leuk van de leg (wat twee maanden zou aanhouden (in plaats van de door ons verwachte dag)) en werd het daarna vrouwlief regelmatig teveel. Niet dat daarmee de hele trip in het (ijskoude) water viel, maar de diverse queesties drukten toch wel hun stempel op de hele onderneming…
Op zoek naar geluk in Duitsland
Alsof we niet met genoeg queesties te dealen hadden gehad, vielen de uitgaven aan het eind van het ritje aanzienlijk hoger uit dan we vooraf hadden begroot. Ergo; de bankrekening stond diep in het rood. En natuurlijk kregen we precies op dat moment een paar onvoorziene, maar zeer gepeperde rekeningen voor onze kiezen. De auto, de dokter, de staat; allemaal verlangden ze een klein fortuin van ons. Uiteraard zonder enige queestie van mededogen. De armoedige toestand bleek ook niet echt bevorderlijk voor het welzijn van mijn beider dames. Waren ze in Canada al niet lekker geweest, nadat we voet op Nederlandse bodem hadden gezet bleven de twee maar voortkwakkelen met hun gezondheid. En als er dan eindelijk eens eentje opknapte, dan kreeg de ander weer wat nieuws.
In de hoop de neerwaartse spiraal te doorbreken trokken we in december naar Duitsland. Bratwurst en Glühwein hadden ons al eerder uit de misère geholpen en dus gingen we er stilletjes vanuit dat de twee lekkernijen ons ook deze keer zouden verblijden. De financiële consequenties die daaraan verbonden zaten namen we maar voor lief, na alle rottigheid waren we er gewoon even aan toe.
Maar opnieuw werd het ons niet gegund…
Kerst bracht geen verlossing
Een midweek Dresden hadden we gepland. Maandag heen, vrijdag terug. Maar op de heenweg voelde Ech Nie zich steeds beroerder worden. Wanhopig probeerden we haar klachten met strippen paracetamol te laten verdwijnen maar helaas bleek het virus sterker dan het medicijn. Ze voelde zich echt belabberd. Helemaal erg werd het toen we ontdekten dat haar kwaaltje nog besmettelijk was ook, zo presteerde ze het zelfs om de held van deze werelderfgoedqueeste, de rots in de branding, degene die tot dan toe alle bacillen dapper had weerstaan, aan te steken.
Van de drie vakantiedagen (de twee reisdagen telden we niet mee) konden we er welgeteld één goed besteden. Op dinsdag voelde Ech Nie zich zo rot dat we het na een uurtje op de Dresder kerstmarkt voor gezien hielden, woensdag bleef ze samen met Ech Leuk achter in het Airbnb-huisje terwijl ik lijf en leden riskeerde in het Muskauer Park en alleen op donderdag durfde ze het aan om op pad te gaan. Het werd een mooie dag in het besneeuwde Freiberg, daar niet van, maar toch voelden we ons bij thuiskomst op vrijdag ietwat bekocht. Weer was het niet geworden wat we ervan hadden gehoopt.
Jaarafsluiting in stijl
De beproeving waar we sinds september mee kampten deed zich ook op het blog gelden. Daar waar we de eerste negen maanden van het jaar nog veel vreugde uit de almaar stijgende bezoekersaantallen haalden, stortten deze vanaf september ineens volkomen in elkaar. Alsof onze lezers de erbarmelijke situatie waarin we ons bevonden nog eens extra wilden benadrukken. Uiteindelijk zal het gegenereerde verkeer wel hoger uitvallen dan in 2023 maar desalniettemin valt het eindcijfer beduidend lager uit dan we vooraf hadden ingeschat.
“Jeetje schat, als je al die queesties zo opsomt dan zou je er haast depressief van worden.”
“Nou, het grijpt me eigenlijk meer naar de keel.”
“Oh, je bedoelt dat je er emotioneel van wordt? Ja dat kan ook…”
“Nee ik heb het over een zere strot. Volgens mij heb ik jouw Duitse griepje van verleden week overgenomen.”
“Nee hè, net nou de kerstdagen voor de deur staan.”
“Ja wat dat betreft sluiten we het jaar wel in stijl af. Gelukkig heeft het ook een voordeel.”
“Wat dan?”
“Kan het in 2024 alleen maar beter worden. Ech Wel!”
Vrolijk kerstfeest en vooral een gezond 2024!
Ook een teleurstellend jaar meegemaakt? Of juist bijzonder enerverend? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag!
Lees ook:
– Hoe verging het onze werelderfgoedqueeste in 2022?
– Tweede achtereenvolgende Coronajaar krijgt op kerstmarkt Metz een passende afsluiting
