“Niet te geloven toch? Zijn we net een beetje van de Corona af, storten die Russen ons gewoon in een volgende crisis.”
“Verschrikkelijk inderdaad. Dit zou weleens helemaal de verkeerde kant op kunnen gaan…”
“Geen paniek, Ech Nie. Poetin is helemaal verzot op het Oekraïense werelderfgoed, dus dat zal die wel met rust laten.”
“Het Oekraïense werelderfgoed?”
“Ja, het schijnt zelfs dat die het als Russisch eigendom beschouwt….”
“Nou dan zou ik het almaar vast afschrijven, Ech Wel. Alles wat die gek liefheeft maakt die kapot.”
Oorlog in Oekraïne leidt tot crisis op het blog
Wat volgt is een emotioneel betoog over gebombardeerde steden, miljoenen vluchtelingen en een aanstaande Derde Wereldoorlog. Vreselijk allemaal, dat beaam ik, maar als Ech Nie ook haar twijfels begint te uiten over het bezoeken van Unescomonumenten, zie ik me genoodzaakt krachtig in te grijpen. “Zeg, wil je ophouden nu? Het zien van cultureel erfgoed is juist in tijden van rampspoed van het allergrootste belang! Is het niet voor ons zelf dan toch zeker voor ons publiek.”
“Ach man, schei toch uit. Op dit moment zit echt niemand op jouw ellenlange epistels te wachten, hoor. Het is niet voor niks dat Unesco-queesties de laatste weken zo weinig verkeer genereert. Dat heeft een reden…”
“En jij denkt dat dat met de Russische inval te maken heeft?”
“Ja natuurlijk. Of met de huidige hyperinflatie, dat kan ook.”
Werelderfgoedqueeste bewandelt nieuwe wegen
Ik ben niet overtuigd. Dacht ik eerst nog dat de desastreuze bezoekersaantallen te wijten waren aan het lage aantal gepubliceerde artikelen dit jaar, na Ech Nie’s opmerkingen dicht ik de terugval toe aan het tragische verloop van onze werelderfgoedqueeste. “Weet jij eigenlijk wel dat we sinds het Longobardische klooster in Brescia geen site meer hebben bezocht, Ech Nie. Dat de teller al een half jaar stilstaat?”
“Ja duh, het land zat op slot. We kónden niet weg.”
“Nee, maar nu het wel kan, zitten we nog steeds thuis. Dat schiet niet op natuurlijk.”
“Maar daar ga jij nu verandering in brengen zeker?”
“Inderdaad. We gaan op avontuur in Katwijk!”
Limes in Katwijk
Tot mijn groot ongenoegen had kort voor ons enerverende gesprek ook de nieuwe auto zich bij de algehele misère aangesloten. Net buiten zijn garantietijd (uiteraard) begon het kreng plotseling vervelende kuren te vertonen. Een boos telefoontje richting Katwijkse leverancier maakte vervolgens van onze nood een deugd. “Brengt u hem maar even hierheen dan kijken we wel wat we met hem kunnen doen.”
“Je wilt een avontuurtje in de garage?”, vraagt Ech Nie niet begrijpend.
“Nee, in Katwijk. De stad maakte vroeger deel uit van de Neder-Germaanse Limes en mijn plan was het dus om die sites te gaan bekijken terwijl ondertussen onze bolide wordt gerepareerd.”
“Je wilt de wát gaan bekijken?”
“De Neder-Germaanse Limes. Limes is Latijns voor grens. De term verwijst naar de noordgrens van het Romeinse Rijk. Lang geleden liep die dwars door ons land en de restanten zijn verleden jaar tot werelderfgoed verklaard.”
Teleurstellend patrimonium in Katwijk
Het hoongelach is niet van de lucht als we vanuit Katwijk huiswaarts keren. Had ik Ech Nie vooraf nog uitgelegd dat er behoorlijk wat onder het plaatselijke duinzand vandaan gehaald was (zoals bijvoorbeeld een hoofdweg, woonwijk, barakken, wachttorens en een castellum) eenmaal op de terugweg moet ik met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat de nagemaakte Romeinse grenspaal en wat op een hoop gegooide betonnen cipressen niet echt recht deden aan de kwalificatie werelderfgoed. “Dat kan je wel zeggen ja”, wrijft vrouwlief het er nog even in. “Dit is toch ech wel de meest kansloze Unesco-site die ik ooit heb gezien!”
Voor de verandering ben ik het helemaal met haar eens. “Tsja, van tevoren had ik al gelezen dat het niet veel voorstelde, maar dat het zó weinig was had ik ook niet verwacht.”
Eisenpakket voor nieuwe trip
Dit moest duidelijk anders. Wilde ik vrouwlief weer een beetje in het gareel krijgen dan moest ik met een écht speciaal patrimonium op de proppen komen. “Ja, maar het mag ook niet te ver weg zijn, Ech Wel. Zolang Corona nog in de lucht hangt ga ik niet vliegen.”
“Okay, maar met de auto is geen probleem toch?”
“Nee, niet als die gemaakt is nee. Maar bedenk wel dat we ook niet teveel kilometers kunnen rijden want dan wordt Ech Leuk opstandig.”
“Ja, gotsamme Ech Nie. Zo wordt het er niet makkelijker op…”
“En had ik al gezegd dat Oost-Europa uit den boze is? Met al die toestanden in Oekraïne wil ik natuurlijk geen enkel risico lopen. Voor je het weet staan die Russen weer in Berlijn.”
“Nee tuurlijk niet, anders nog iets?”
“Ja, het zou fijn zijn als er een strand in de buurt is.”
“Uiteraard. En palmbomen neem ik aan?”
“Vanzelfsprekend.”
Werelderfgoedreis in het verschiet
Waarschijnlijk dacht Ech Nie met haar verlanglijstje zoveel eisen gesteld te hebben dat het vinden van een sensationele site schier onmogelijk was geworden, maar dan kende ze haar eigen werelderfgoedreiziger nog niet. Tegen alle wetten van de logica in vond ik toch nog een werelderfgoed dat aan alle wensen voldeed: Jurassic Coast, UK. “Aan de kust gelegen, met palmbomen, unieke fossielen, dichtbij en vermaard om zijn schoonheid. En mocht het niet bevallen dan liggen Bath en Stonehenge om de hoek.”
“Maar dan moeten we met de boot naar Engeland?”
“Ja, én? Dat is toch de goede kant op?”
“Maar ik durf niet over water, dat weet je toch?”
“Niet aanstellen, Ech Nie. Het lukte ook toen we op bedevaart naar Canterbury gingen…”
“Ja, en dat was eens maar nooit meer.”
“Ja, dag. Dan had je dat maar eerder moeten zeggen. Ik heb nu al geboekt. We are going. Ech Wel!”
Ook wel eens de Neder-Germaanse Limes aanschouwd, naar Engeland gevaren of midden in een crisistijd op vakantie gegaan? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag!
Noot: voor diegenen die zich afvragen waarom er zo weinig nieuwe verhalen verschijnen; op het moment ben ik druk bezig elk gepubliceerd artikel te verrijken met wat praktische informatie. (jaar van inschrijving, officiële websites, etc.) Dat vergt echter meer tijd dan verwacht. Voor de nieuwsgierigen; ik ben inmiddels (alfabetisch gezien) halverwege Portugal.
Noot 2: bij het ter perse gaan van dit stukje blijkt dat de auto andermaal verrot is. Ech Nie had dus gelijk; dit gaat helemaal de verkeerde kant op…
Lees ook:
– Strijd tussen goed en kwaad noopt Unesco tot krachtig optreden in Oekraïne
– Een queestie van kiezen. Vliegen we ver of blijven we thuis?
– Hoe verging het onze werelderfgoedqueeste in 2022?
