Tag
In artikelen met mijnbouw als sleutelwoord vind je alle Unesco-sites waarbij het delven van grondstoffen een wezenlijk aandeel heeft gehad in de bijzondere en universele waarde van het monument.
Tegen het vallen van de avond bestel ik in het Pier House van Charlestown; “Two pints, two fish and chips and one Cornish pasty.”
“That’ll be all, sir?”
“Nou doe er ook nog maar een appelcider bij…”
“Nee joh gek!”, corrigeert Ech Nie mij. “Appelsáp moet je hebben. Je gaat je kind toch geen alcohol voorzetten? Ze is pas twee!”
Lees verder
Ten zuidwesten van Mons (Bergen), vlakbij de Franse grens, ligt de mijnstreek Borinage. Ooit het kloppende hart van de Europese industrie, tegenwoordig het deprimerende domein van armoede en verval. Sinds het begin van de 19e eeuw stond alles hier in het teken van de koolwinning. Honderden schachtblokken stampten tonnen aan steenkool uit de grond en tienduizenden Boreinen daalden dagelijks af in de krochten van Moeder Aarde. Honderdvijftig jaar later bleek de exploitatie echter niet langer rendabel en stortte de lokale economie als een kaartenhuis in elkaar. Doffe ellende en collectieve werkloosheid waren het onvermijdelijke gevolg.
Lees verder
Een paar kilometer ten zuiden van Krakau ligt de Wieliczka zoutmijn. “Stiefkwartiertje rijden dus”, had ik vooraf tegen mijn gevolg gezegd. Omdat we voor de tour van 11 uur online kaartjes hadden bemachtigd, leek 10.30 uur me vroeg genoeg om te verzamelen. Toen ik echter voor vertrek eens checkte wat de werkelijke reistijd was – een klein half uur – liet ik mijn reisgenoten via de app weten dat we echt niet later dan 10.15 uur moesten vertrekken.
Lees verder
In februari 2014 liep ik al een tijdje rond met de gedachte om een bezoek te brengen aan een kolenmijn in het Duitse Ruhrgebied. Niet echt een site waar ik vooraf hoge verwachtingen van had, maar wel één die zich op relatief korte afstand van Rotterdam (220 kilometer) bevond. Omdat er na vier jaar erfgoedjagen ook niet meer zo veel nabijgelegen Unesco-monumenten over waren hakte ik de knoop door en kondigde Ech Nie Zeche Zollverein aan. “Wat zechie?”, vroeg Ech Nie achterdochtig.
Lees verder
Omdat Ech Nie na ons bezoek aan Schokland was gaan twijfelen over de zin van onze queeste wilde ze voortaan, voorafgaand aan een werelderfgoedreis, weten om wat voor monument het ging. En niet alleen dat, maar ook waar het lag en hoe het was te bereiken. Op die manier dacht ze te kunnen bepalen of het patrimonium ook ech wel een bezoekje waard was. “Ik weet niet wat jou bezielt?!”, had ik opgemerkt, “maar wij gaan gewoon naar Spiennes hoor. Of je dat nou wilt of niet!”
Ze wilde niet.
Lees verder
