Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Niet te geloven toch? Zijn we net een beetje van de Corona af, storten die Russen ons gewoon in een volgende crisis.”
“Verschrikkelijk inderdaad. Dit zou weleens helemaal de verkeerde kant op kunnen gaan…”
Lees verder
We zijn nog maar net onderweg van het bezoekerscentrum naar het werelderfgoed Knowth of de gids in de shuttlebus dist ons al de eerste mythe van de dag op. “Het schijnt dat vijf eeuwen voor Christus de Spaanse Kelten Ierland ontdekten. Staande op hun Herculestoren in La Coruña ontwaarden ze op een heldere winteravond de smaragden kusten van een vreemd eiland en besloten ze richting die verre groene rots aan de horizon te varen. Voor de Tuatha Dé Danann betekende die roekeloze onderneming meteen het einde van hun heerschappij.
Lees verder
Wandelend tussen de menselijke resten van zo’n 5000 opgegraven lijken merkt Ech Nie gepikeerd op dat ze dit wel een héél macaber einde van onze Portugese roadtrip vindt. “Deze botten wachten op de jouwe, Ech Nie.”
“Pardon?”
“Zo luidt de tekst boven de ingang.”
“En jij wilt dat ik daar bij ga liggen?”
“Nee natuurlijk niet, de zin is bedoeld om bezoekers aan de vergankelijkheid van het bestaan te herinneren.”
Lees verder
Zodra we de auto in Carcassonne hebben geparkeerd, en Ech Nie verwonderd opziet naar de machtige vesting op de heuvel, meld ik haar dat de stad vroeger geen deel uitmaakte van Zuid-Frankrijk maar in het land van de Katharen lag.
“Oh de Katharen? Nee, dan snap ik het. Dat waren die duivelaanbidders toch? Ik dacht al, waarom hebben ze nou van die zware verdedigingswerken gebouwd? Maar dat was dus om die satanisten buiten de deur te houden.”
Lees verder
Met een gevaccineerde bevolking zou Covid niet langer in staat zijn onze werelderfgoedqueeste te terroriseren, dachten wij, eind 2021. Maar helaas ondervonden we al snel dat die aanname iets te rooskleurig was ingeschat. Hoewel het er in september nog wel even op leek dat we de pandemie onder controle hadden, dreigde in de donkere dagen voor kerst alsnog code zwart. Toen daar ook nog eens een Omikronvariant overheen kwam, gooide onze regering voor de derde keer het land op slot. “Nou hebben wij even mazzel. Zijn we dus net op tijd naar Metz vertrokken.”
Lees verder