Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
Twaalf uur. Woensdagavond. 1995. Terwijl een zure lucht mijn neusgaten vult en een gele derrie langs mijn voeten loopt, dringt het eindelijk tot me door; dit gaat een onvergetelijke dag worden. We staan op de parkeerplaats van de Kuip en al voor vertrek heeft kameraad L. kans gezien de hele bus onder te kotsen. Nou ja, het is nog maar 9 uur rijden voordat we in Liverpool zijn…
Lees verder
Onderweg van de Spaanse noordkust naar de oude Castiliaanse hoofdstad Burgos zien we het landschap veranderen van glooiend groen naar uitgestrekt geel. “Wat een kale bedoening hier joh”, merkt Ech Nie minzaam op. “Dorre zooi allemaal…”
“Beetje rustig hè meissie. Je hebt het wel over de geboortegrond van Spanje…”
Lees verder
Het vriest dat het kraakt. Een meedogenloze oostenwind waait ons in het gezicht en doet vooral Ech Nie klappertanden van de kou. “Alsjeblieft Ech Wel, ik zie niks meer door de stuifsneeuw en de ijspegels hangen aan m’n neus. Toe, laten we de molens voor een andere keer bewaren.”
“Ben jij gek. Het gaat net zo lekker…”
“Maar ik sterf het bijna af, Ech Wel.”
“Sterven doe je als het dooit, Ech Nie. Afzien hoort er gewoon bij…”
Lees verder
Lekker romantisch doen, dat was de insteek van ons kerstuitje naar Weimar. Dus toen we eenmaal waren gearriveerd, leidde ik Ech Nie enthousiast langs al het klassieke werelderfgoed van de stad en vertelde haar vol passie over het leven en sterven van de dichters Goethe en Schiller. Helaas vond mijn gesprekspartner dat het college maar weinig met Romantiek te maken had en vroeg ze zich verbolgen af of we misschien ook eens een keer gewoon gezellig konden samenzijn. “Tuurlijk, schat”, had ik geantwoord, “ze hebben hier tenslotte ook nog enkele Bauhaus monumenten staan…”
Lees verder
Het is weer het eind van het jaar en dus tijd voor het opmaken van de balans. Hoe verliep onze queeste en wat waren de vorderingen op het blog? Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het was het slechtste jaar ooit! “Nou inderdaad”, beaamt Ech Nie, “ik heb nog nooit zo vaak in een vliegtuig of boot gezeten. Het was verschrikkelijk.”
“Ik had het over het aantal werelderfgoedsites Ech Nie…”
Lees verder