Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
Treurig staarde ik naar mijn computerscherm. Bijna april en nog geen reet gezien. Tenminste, geen werelderfgoed. En dat terwijl ik mezelf op 1 januari nog zo had voorgenomen de negativiteit van het afgelopen jaar zo snel mogelijk uit te wissen. “Wat zit je nou te sippen joh?”, vroeg een behulpzame Ech Nie. “Zijn de monumenten op?”
Lees verder
“En die noemen ze dus héél toepasselijk het klooster van de strijd, of, zoals ze hier in Portugal zeggen; Mosteiro de Batalha.”
“Joh.”
“Ja.”
“Leuk.”
“Ech wel!”
“…”
Werelderfgoed Batalha werd nou niet bepaald met veel enthousiasme ontvangen.
Lees verder
En dan gebeurt wat al een tijdje in de lucht hing. De blauwe hooligans vallen aan en meppen er met hun knuppels ongenadig hard op los. Feyenoord is verrast. Heel de middag hebben ze gezellig staan drinken rond de Berninifontein en nu wordt hun feestje zomaar verstoord door een leger chagrijnige Romeinen. Beduusd over zoveel agressie gaat rood-wit met tegenzin achteruit. Omdat ook de tegenpartij even inhoudt, ontstaat tussen beide kampen een niemandsland vol drankflessen en andere rotzooi. Wat gaan we doen? denkt men aan Feyenoordzijde.
Lees verder
Destijds in Straatsburg, toen Ech Nie haar eerste biertje ooit bestelde, streden gevoelens van trots en triomf bij mij om voorrang. Tuurlijk, ik besefte ook wel dat dit slechts een kleine stap was op een lange weg te gaan, maar in ieder geval was het een dappere daad die mij stilletjes doch diep ontroerde. Ze schreef geschiedenis, daar, op dat terras in Frankrijk in de zon. In de jaren die volgden bleef Ech Nie moedig “doorschrijven” en uiteindelijk wist ze in Corfu-stad het zo gewenste resultaat te bereiken; Ech Nie werd een volwaardig bierdrinker!
Lees verder
Daar, achter de Rijn, lagen de duistere beukenbossen van Germania. Een nachtmerrieachtige wildernis waar geciviliseerde mensen niks te zoeken hadden. Waarschuwend spraken de Romeinen over deze ondoordringbare, schimmige wereld waarin zovelen van hen waren gesneuveld. Drie van hun beste legioenen hadden ze er tijdens een confrontatie met de woeste woudmannen verloren en sinds die zwarte dag in het jaar 9 durfden ze zich niet meer boven de rivier te vertonen. Helaas voor het bos en zijn stammen verscheen er na de val van het Romeinse Rijk een nieuwe houthakker ten tonele…
Lees verder