Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
Noord-Spanje is een aanrader! Schitterende kusten, schaarse toeristen, verrukkelijke pintxos en een hele rits werelderfgoed. Wat wil een mens nog meer? Toch stond Ech Nie er op 4 september 2016 een beetje beteuterd bij toen het weer het weer eens af liet weten.
Lees verder
“Ja hoor Ech Wel, een jaaroverzicht op 1 januari. Lekker op tijd…” Ech Nie heeft zojuist via de mail mijn nieuwe blogpost binnen gekregen en kaart onmiddellijk een netelige queestie aan. “Ja sorry schat, ik heb het nou eenmaal druk gehad. Je weet wel, een nieuw huis en zo…”
“Pfff, wat een onzin. Als jij een succesvol blogger wil worden dan moet je onder alle omstandigheden kunnen presteren meneertje. Dit is gewoon te laat!”
Lees verder
Wollt Ihr den totalen Krieg?, schreeuwde Goebbels in typische nazistijl. Jawohl!, gilden zijn uitzinnige toehoorders. Het is deze diepzinnige dialoog, tussen een leider en zijn volk, die precies de waanzin van een totale oorlog weergeeft. Burgers en steden als doelwit van vernietiging en een natie die daar heilig in gelooft.
Maar hoewel dit beeld lange tijd aan onze onvreedzame Oosterburen kleven bleef, waren het toch echt de Fransen die de manie introduceerden. Zij wilden de wereld eind 17e eeuw laten zien hoe goed ze wel niet waren en schoten om die reden het weer(ga)loze Brussel totaal aan gort. “En daar heeft de stad dus zijn prachtige Grote Markt aan te danken”, legde ik Ech Nie uit.
Lees verder
Kerstsfeer proeven doen wij in Duitsland. Niet alleen omdat Ech Nie dat gezellig vindt, maar vooral ook omdat het mij de kans geeft enkele Unesco-monumenten aan mijn steeds verder uitdijende werelderfgoedverzameling toe te voegen. Aangezien dat laatste natuurlijk het belangrijkste is (duh) had ik voorafgaand aan ons verblijf in Goslar stiekem een tussenstop gepland in het nabijgelegen Hildesheim. Ech Nie was meteen gepikeerd toen ze het hoorde. “Gvd, Ech Wel, ik snak anders ongelofelijk naar een Glühweintje.”
“Niet alles draait om drank, schat.”
“Oh nee, dat is waar ook. Om werelderfgoed natuurlijk.”
Lees verder
Liggend op het Corfiaanse strand vroeg een zonnebadende Ech Nie mij op zeker moment wat er nou toch eigenlijk aan de overkant van het water lag. “Dat is Butrint schat, een Albanese Unesco-site van welhaast mythische proporties.”
Had ik dat nou maar niet gevraagd, zag ik haar denken, maar het was al te laat.
Lees verder