Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
“Kijk, Ech Nie, aangezien Ech Leuk volgend jaar leerplichtig wordt, kunnen we het tijdstip waarop we in 2024 op reis gaan niet meer zelf bepalen.”
“Dat weet ik, Ech Wel. Dan zijn we aan schoolvakanties gebonden.”
“Precies. Maar omdat alles dan drie keer zo duur is, zullen we ons waarschijnlijk geen verre reis meer kunnen veroorloven.”
Lees verder
De kerstmarkt in Darmstadt had ik haar als een (braad)worst voorgehouden, maar nadat we alle fossielen van de Messelgroeve hadden bekeken, leek het me toch beter om eerst even kunstenaarskolonie Mathildenhöhe aan te doen (voordat we aan de Glühwein gingen). “Mijn God”, roept Ech Nie bij het horen van de koerswijziging, “wanneer komt er eens een einde aan deze martelgang?”
“Als we al het werelderfgoed hebben bezocht, Ech Nie.”
Lees verder
“Tussen Lyon en Rotterdam liggen een kleine negenhonderd kilometer aan asfalt, Ech Nie. Die wou je toch niet in een keer afleggen? Dat is onverantwoord!” Het loopt tegen het einde van de vakantie. We zijn op de terugreis van twee heerlijke weekjes Toscane en ik heb haar net mogen verblijden met de heuglijke boodschap dat we nog wel een keer moeten stoppen in Luxemburg.
Lees verder
Misnoegd word ik wakker die morgen, alleen en met een spijker in mijn kop. De kwart liter wijn die de Heilige Benedictus had aanbevolen was die avond daarvoor ruimschoots overschreden. Geen zonde, weet ik, want wanneer het warm is in de zomer dan is een grotere hoeveelheid drank toegestaan. Hoeveel precies bepaalt de meester, maar afgaande op mijn brakke gesteldheid was die gisteren bijzonder ruimhartig.
Lees verder
September 2019 was de laatste keer dat we als duo op vakantie gingen. Dat kon in mijn optiek maar één ding betekenen; we moesten terug naar Kroatië, daar waar het allemaal begon.
“Ik neem aan dat je op jouw werelderfgoedqueeste doelt?”, informeerde Ech Nie terughoudend.
“Inderdaad.”
Lees verder