“Als we echt zoveel mogelijk werelderfgoedsites willen bezoeken, en dat willen we, dan kunnen we maar het beste naar plaatsen gaan waar er ook veel bij elkaar liggen”, verkondigde ik Ech Nie stellig. “Oh, is dat zo?”, reageerde ze verbaasd. “Ech wel!”, bevestigde ik, en vervolgde; “een van de meest voor de hand liggende regio’s om dan naar af te reizen is het Italiaanse Toscane, een absoluut moetje voor elke beginnende Unesco-fanaat.”
“Meen je dat nou?”
Zo tussen kerstdiner en oliebollen in leek mij de tijd wel rijp om de balans van het afgelopen jaar op te maken. Hoe verliep onze queeste? Wat waren de leermomenten en waar boekten we onze successen? Een queestie van terugkijken.
Verder lezen →
De dag na onze dodemansrit is Ech Nie nog niet helemaal de oude. “Ja maar schat, luister nou eens; het vriest inmiddels allang niet meer en waarschijnlijk hebben ze ook al wel gestrooid. Heus, we kunnen nou ech wel weer naar Goslar.”
“Hmmm…”
“En denk eens aan onze Unesco-queeste, die kunnen we toch ook niet zomaar laten liggen?”
“Nou dat moet wel lukken hoor, het is jouw queeste niet de mijne…”
“Okee, en de kerstmarkt dan? Daarvoor zijn we toch óók hier?”
“Hoe vaak moet ik het nog zeggen Ech Wel? Ik. Ga. Niet. Meer. In. De. Auto. Punt. Uit!” Het is duidelijk. Nee is dit keer ook echt nee. “Nou dan moeten we maar met het openbaar vervoer”, zeg ik, “want bussen glijden nooit van de weg…”
En het geschiedde in die dagen voor kerst dat Unesco een telling van zijn werelderfgoedsites had verordonneerd. De commissie had het allemaal niet meer op een rijtje en verlangde nu van zijn volgers dat zij meehielpen de gegevens op orde te krijgen. Geen probleem natuurlijk, had ik geantwoord, en bood aan een uitvoerig reisverslag te schrijven over Goslar en zijn Rammelsbergmijnen.
Toen ik Ech Nie het goede nieuws over onze opdracht mededeelde was ze meteen in blijde verwachting. Niet dat ze Goslar nou zo’n warm hart toedraagt, (ze had er zelfs nog nooit van gehoord) maar het vooruitzicht op een Duitse kerstmarkt doet haar hartje altijd sneller kloppen. “Oh, wat zijn we toch begenadigd”, riep ze verrukt. “Ech Wel”, antwoordde ik, en begon meteen met het plannen van de reis.
Juni 2015. In Griekenland dreigt de crisis uit de hand te lopen. Bevolking en regering lijken niet te willen zwichten voor de druk die vanuit de EU op ze wordt uitgeoefend en Brussel wordt hoe langer hoe chagrijniger. Het eist hervormingen van de Grieken en dreigt bij het uitblijven daarvan geen nieuwe miljardenlening te verstrekken. Omdat die lening van levensbelang is voor het land waarschuwt het nieuwsbericht al voor het moment dat de Griekse banken niet langer aan hun verplichtingen kunnen voldoen. Ideaal moment dus voor een relaxvakantie op het Griekse eiland Corfu, dachten wij zo.
Al zittend op onze trekker richting de Beemster droogmakerij gaf ik Ech Nie wat achtergrondinformatie over het reisdoel van die dag. Ik vertelde haar over de Renaissance, en dat het woord letterlijk wedergeboorte betekende. Over de donkere middeleeuwen die toen net waren afgesloten en over het streven naar harmonie in kunst en architectuur. “Maar wat heeft dat nou allemaal met een polder te maken?” viel Ech Nie me brutaal in de rede. “Aha”, corrigeerde ik, “dat is het hem nou juist. De bouwmeesters van Hollands Gouden Eeuw pompten de antieke principes van orde, regelmaat en symmetrie allemaal in het drooggemalen weiland en wisten zo het ideale landschap te scheppen.”
Dat het niet altijd meevalt Ech Nie te motiveren voor wéér een nieuw Unesco-monument, dat had ik al eens verteld. Mevrouw ligt nou eenmaal liever op het strand. Nog lastiger wordt het als een site in de ogen van Ech Nie slecht bereikbaar is. Dan is ze helemaal moeilijk te overreden en ziet ze alleen nog maar beren op de weg.
Tsja…
Nou wil ik best toegeven dat de queestie bereikbaarheid soms inderdaad een behoorlijke is, maar bij Ech Nie speelt die vaak wel erg snel. Het moet bij haar allemaal niet te steil of bochtig zijn en aan onverharde wegen heeft ze helemaal een broertje dood. In feite komt het er op neer dat alles wat ook maar enigszins van het gebaande pad af ligt, voor haar bij voorbaat al een gruwel is. Ze was dan ook maar wat blij toen ik haar vertelde dat er door de Franse werelderfgoedsite Causses en Cevennes gewoon een snelweg loopt. “Hèhè, eindelijk eens een makkie”, zei ze nog, maar dat viel toch even tegen.
Dat de heidense wereld het gebied van de duivel is had ik wel begrepen. Dat is logisch. Maar dat het de wil van God is om deze barbarij te allen tijden te bestrijden was me dan weer ontgaan. Toch niet goed genoeg geluisterd, denk ik, vroeger in de kerk. Ik dacht namelijk altijd dat je je vijanden lief moest hebben, dat diegene die je op de wang slaat je ook de andere kant moest aanbieden. Sinds ons bezoek aan Aken en Karel de Grote weet ik echter wel beter. God wil dat helemaal niet. Hij wil dat het christelijk geloof wordt verspreid en indien nodig te vuur en te zwaard.
Dat Mieke Telkamp onlangs overleed is triest. Wie had immers kunnen bevroeden dat slechts twee maanden na mijn eerste stukje deze grandioze uitvaartkoningin van ons heen zou gaan? Gelukkig voor haar heeft ze nu eindelijk het antwoord op haar eeuwige vraag “waar nou toch die weg heen leidt?” Erfgoedfanaten zoals ik hebben dat geluk echter niet. Voor ons geldt nog steeds dat het einde onzeker is en dat het pad er naar toe bepaald niet over rozen gaat. Sterker nog het is een queeste zo vol hindernissen dat wij er al snel een speciale naam voor hadden uitgevonden; “queesties”.
Ik vertelde u al dat werelderfgoed Schokland geen “wauw-bestemming” is. Ach, dachten wij, dat kan de beste overkomen. Zelfs Unesco zit er blijkbaar wel eens naast. Helaas bleek vrij snel daarna dat Schokland niet het enige Unesco-missertje op de lijst was. Althans dat vond Ech Nie. Zij had namelijk geen zin zich te verdiepen in het hoe en waarom van een Unesco-kwalificatie en keek alleen maar naar het esthetische gedeelte van een site. Was die mooi of niet? Over de relativiteit van dat begrip of de kortzichtigheid ervan moest je haar niet lastig vallen.