“Tééééring!”, roep ik behoorlijk overbodig naar mijn jonge bruid. “Het is hier echt bloedverziekend heet!” We zijn op het Italiaanse eiland Sicilië en bevinden ons, zeer tegen de zin van Ech Nie, tussen de Griekse overblijfselen van de oude stad Agrigento. Het is onze huwelijksreis en hoewel onze trip natuurlijk in het teken van de liefde staat heb ik haar vandaag toch zo ver gekregen om een Unesco-werelderfgoed te bezoeken. Helaas heeft ze daar al snel weer spijt van.
Ik bekijk de wereld door een Unesco-bril. Dat heeft als voordeel dat, mét bril, gebouwen vaak beter voor de dag komen. Tevens helpt het mij in het herkennen van de universele waarde van een ingeschreven monument. Een uitkomst, al zeg ik het zelf, want het belang van een pand is er niet altijd even makkelijk vanaf te zien. Ech Nie daarentegen beweert dat het mijn zicht op de werkelijkheid vertroebelt. Dat ik alles met de mantel der liefde bedek en me teveel conformeer aan de visie van Unesco. Ech Nie ziet altijd alles anders en dat was in het Franse Le Havre ook weer zo.
Ons eerste bezoek aan een Unesco-site was meteen raak. Plitvice overrompelde ons en ontstak het vuur van verlangen. We wilden meer werelderfgoed en raadpleegden Unesco’s lijst op zoek naar telkens weer een nieuwe Wauw-bestemming. In 2013 ontdekten we echter dat niet elke site garant staat voor eenzelfde extatische ervaring als wij in het prachtige Plitvice hadden. Ondanks de naam bleef zo’n heftige belevenis op Schokland bijvoorbeeld helemaal uit. Sorry Schokkers.
Dit had eigenlijk een verslag moeten worden over mijn bezoek aan het werelderfgoed Palau de la Musica, een concertgebouw dat samen met het ziekenhuis Hospital de Sant Pau op de Unesco-lijst staat. Het is het alleen niet geworden. Hoezeer ik namelijk ook mijn best deed, in bar Celona bleek eens te meer dat het leven van een werelderfgoedreiziger bepaald niet over rozen gaat. Gelukkig hadden we Gaudi nog…
Eerder schreef ik al over de werelderfgoedsites Plitvice, Parijs en Cinque Terre. Stuk voor stuk sites van wereldklasse die ik helaas moest laten begeleiden door belabberde hapsnapshots. Haarscherpe opnames hadden wellicht geholpen de universele waarde van de sites beter tot hun recht te laten komen maar camera en fotograaf waren toendertijd nog weinig ontwikkeld. Het is dan ook te begrijpen dat u niet verder bladerde op de website of uw facebookvrienden daarvan met een “like” op de hoogte bracht. Dat lag niet aan u maar aan mij (en mijn plaatjes). Jammer genoeg moet ik u melden dat het er in dit bericht allemaal niet beter op wordt.
Het duurt even maar dan heb je ook wat. Het is september 2011 en we hebben het plan opgevat om van het ene kustdorpje (Monterosso) naar het andere (Vernazza) te lopen. Een mooie wandeling langs de Ligurische kust wordt door elke reisgids aanbevolen en de werelderfgoedstatus van Cinque Terre maakte de streek voor ons natuurlijk al helemaal onvermijdelijk. Vooraf hadden we nog wel gekeken wat de afstand tussen beide plaatsjes was (+/- 4 km) maar helaas hadden we het gedeelte over de moeilijkheidsgraad wat minder aandacht gegeven. Dat bleek achteraf toch niet zo handig.
Het was begin mei 2010 en croissants, jus d´orange en de klanken van een meeslepend chanson accompagneerden mijn cadeau aan vrouwe Ech Nie, een romantisch weekendje weg naar de stad van de liefde; Parijs! Niet erg origineel misschien maar onze passie was nog pril en daar aan de oevers van de Seine, tussen Eiffeltoren en Notre Dame, ligt toevallig wel het meest bezochte werelderfgoed van Unesco. Niet dat we ons daar toen bewust van waren trouwens, wij wilden de stad gewoon gebruiken als decor op onze tour d´amour. Unesco en zijn lijst moesten we nog ontdekken.
Verslaafd aan drank of drugs, of allebei, een leven in de criminaliteit, op de wallen of in de goot, vechtend op de tribunes in het stadion of luisterend naar Metallica; iedereen kent wel die typische EO-verhalen waarin het miezerige leven van een aan lager wal geraakt figuur wordt verteld. Aangedikt met smeuïge details krijgt men de levenswandel van één of andere zielepoot te horen en daarbij vergeet men vooral niet te benadrukken dat een Goddeloos bestaan leidt tot een eindeloze reeks aan ellende.
Murw van alle rampspoed raakt zelfs de grootste optimist, in de loop van het relaas, overtuigd van het feit dat sommige gevallen echt hopeloos zijn. Niet te redden. Maar net op het moment dat de demonen zich écht voorgoed meester lijken te maken van de verloren ziel volgt dan gelukkig de verlossing. Jezus stapt hun leven binnen, zet de boel weer op de rails en de arme drommel verandert in een bezeten zendeling.
Die stakker dat ben ik.
Het is een vraag die Mieke Telkamp al tijden bezig houdt en ook bij ons vroeger regelmatig bovenborrelde. Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? Wat willen we bereiken? Levensvragen waarop iedereen eigenlijk wel een antwoord zoekt.