Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
September 2019 was de laatste keer dat we als duo op vakantie gingen. Dat kon in mijn optiek maar één ding betekenen; we moesten terug naar Kroatië, daar waar het allemaal begon.
“Ik neem aan dat je op jouw werelderfgoedqueeste doelt?”, informeerde Ech Nie terughoudend.
“Inderdaad.”
Lees verder
Nog even kerst en oud en nieuw ongeschonden zien door te komen (en dat zal vast nog lastig zat worden) en dan kunnen we eindelijk door naar 2024. Want met dit jaar hebben we het eigenlijk wel gehad. Kommer en kwel achtervolgden ons, het aantal nieuw bezochte sites bleef beperkt tot acht en op het blog liep het ook al niet zoals het gaan moest.
Lees verder
Een flakkerend vuur werpt zijn rode licht over roerloze rijen zwartgeklede soldaten. In de stille crypte staat de Reichsführer-SS bij de open sarcofaag. Zwijgend staan we in het middernachtelijke uur voor het stoffelijk overschot van een onsterfelijk levenswerk. Het is 2 juli 1937, de herbegrafenis van Hendrik I, de eerste koning van Duitsland, is in volle gang en het SS-weekblad het Zwarte Korps doet er op meeslepende wijze verslag van.
Lees verder
“Er was eens, héél lang geleden, een grote tovenaar. Merlijn was zijn naam. En de koning had hem opdracht gegeven een magische steencirkel in Ierland op te halen.”
“Waarom papa?”
“Omdat de koning zijn broer wilde eren. Die was kort daarvoor gesneuveld toen hij (met succes) op de vlakte van Salisbury het vaderland tegen de ongelovige Saksen verdedigde.”
Lees verder
Deux Chardonnay bestel ik op het terras van Au Moulin à Vent. Twee witte wijn. Ik denk er mijn vrouw een plezier mee te doen (want normaal gesproken neem ik altijd bier) maar dat blijkt helaas niet het geval. “Wat doe jij nou?”, vraagt ze met verontwaardigde blik.
“Nou ja, we zijn toch in de Bourgogne? Ik dacht dat…”
Lees verder