Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
Het is 2015 en we verblijven in Mimosa, een klein plaatsje 165 mijlen (317 km) ten oosten van San Francisco. We gebruiken het gehucht als uitvalsbasis voor onze twee dagen durende bezichtiging van het natuurpark Yosemite. Tijdens de vijf kwartier durende rit naar dit bijzondere werelderfgoed grijp ik de opportuniteit om Ech Nie alles te vertellen over haar recente, turbulente geschiedenis.
Lees verder
In februari 2014 liep ik al een tijdje rond met de gedachte om een bezoek te brengen aan een kolenmijn in het Duitse Ruhrgebied. Niet echt een site waar ik vooraf hoge verwachtingen van had, maar wel één die zich op relatief korte afstand van Rotterdam (220 kilometer) bevond. Omdat er na vier jaar erfgoedjagen ook niet meer zo veel nabijgelegen Unesco-monumenten over waren hakte ik de knoop door en kondigde Ech Nie Zeche Zollverein aan. “Wat zechie?”, vroeg Ech Nie achterdochtig.
Lees verder
Man, man, man het was me het weekendje weer wel. Tijdens de jaarlijkse vergadering van Unesco, dit keer in het Poolse Krakau, verklaarden de wijze heren van Unesco 21 nieuwe sites tot werelderfgoed. Een heuglijk feit dat uiteraard bij ons thuis op veel bijval kon rekenen. “GVD Ech Wel, je gaat me toch niet vertellen dat we de afgelopen 12 maanden helemaal voor niets hebben gereisd?” Aan het woord is een verontwaardigde Ech Nie die bij het horen van het goede nieuws haar enthousiasme niet onder stoelen of banken steekt. “Ik bedoel; hebben we net 24 sites kunnen afvinken en dan komt Unesco doodleuk met een hele zooi nieuwe monumenten aankakken. Dat schiet natuurlijk niet op!”
“Tsja, dat is het lot van de werelderfgoedreiziger Ech Nie, die is nooit klaar met reizen. Maar voor niks is het natuurlijk niet geweest. Reizen inspireert, ontspant, verbreedt je horizon en verrijkt je kennis; onthoud dat nou eens!”
Lees verder
Onze vakantie is meestal zo opgebouwd dat we de ene dag lamlendig op het strand liggen (wat Ech Nie het liefste doet) en ons de andere dag vergapen aan het lokale werelderfgoed. (waar ik dan weer het meeste lol aan beleef). Geven en nemen noemen ze dat. Maar ja, dat betekent natuurlijk niet dat we zomaar de grot van Altamira kunnen passeren als we net een lange dag aan zee hebben doorgebracht,..
Lees verder
“Wáár gaan we naar toe?” vraagt Ech Nie als we met ons autootje onderweg zijn naar de Belgische hoofdstad Brussel. “Het Stocletpaleis meissie, dat zei ik toch al?”
“Het Stocletpaleis?” herhaalt ze. “Moet ik dat kennen ofzo?”
“Nee, dat niet. Tenminste, het zou me verbazen als je dat wel deed. Het is een werelderfgoedsite…”
“Goh verrassend. En heb ik daar ook nog wat over te zeggen?”
Lees verder