Jaren geleden heeft mijn vader Ech Wel zich stellig voorgenomen al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken; een queeste die hem sindsdien zodanig in beslag neemt dat hij nauwelijks nog tijd heeft voor mij of mijn moeder Ech Nie. Wij zijn daarom vastbesloten hem bij het voltooien van zijn levensdoel zoveel mogelijk te dwarsbomen...
Lees verder
Als ik mijn ogen toedoe
ben ik in Honoloeloe
- J. A. Deelder
Nadat we eindelijk een plekje op het overvolle parkeerterrein van werelderfgoed Kalwaria Zebrzydowska hebben gevonden, komt vanuit de luidsprekers een schelle oproep tot gebed ons keihard tegemoet. “Jezus, wat een teringherrie!” schreeuwt Ech Nie boven het kabaal uit. “Ja, aan zondagsrust doen ze hier blijkbaar niet!” galm ik verontwaardigd terug.
Lees verder
“Wauw!”, hoor ik mezelf zeggen. En direct daarna volgt; “Geweldig!” Na jarenlang half Europa te hebben afgereisd beleef ik hem in het inmiddels tot museum omgebouwde klooster van de Heilige Julia eindelijk weer eens opnieuw; een wauw-moment. Het is precies dat ene, unieke gevoel dat me er een decennium geleden toe bewoog een werelderfgoedqueeste te beginnen, maar wat me tegenwoordig nog maar sporadisch overkomt. (blijkbaar ben ik in de loop der jaren wat blasé geraakt) Gelukkig constateer ik in het Noord-Italiaanse Brescia dat de algehele verzadiging toch nog niet helemaal heeft toegeslagen. Wauw!
Lees verder
“Drie máánden?!! Maar dat kan éch nie dokter! Ik móet over drie weken op vakantie!!”
“Ik ben bang dat die vakantie iets te vroeg komt meneer…”
“Maar ik heb een queeste te voltooien!”
“Een queeste?”
“Ja, ik móet al het werelderfgoed van Unesco bezoeken! En ik ben al een heel jaar niet weggeweest!”
“Meneer, neemt u nou van mij aan dat een hernia niet zomaar verdwenen is. Dat kost tijd!”
“Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien!”
Lees verder
Wie vanuit Zwitserland naar het zuiden wil (of vice versa), kan moeilijk om Bellinzona heen. De stad ligt in een vallei waar zo’n beetje alle bergpassen samenkomen en fungeert al sinds de oudheid als de sleutel tot de Alpen en de poort naar Italië. “Dat althans, is hoe een lid van de Milanese Visconti-familie de strategische plaats in 1475 beschreef.”
“En jij vindt dat we na de file voor de Gotthardtunnel óók hier nog even bij stil moeten staan?”
“Si signora. Hoe raad je het zo?”
Lees verder
Ten zuidwesten van Mons (Bergen), vlakbij de Franse grens, ligt de mijnstreek Borinage. Ooit het kloppende hart van de Europese industrie, tegenwoordig het deprimerende domein van armoede en verval. Sinds het begin van de 19e eeuw stond alles hier in het teken van de koolwinning. Honderden schachtblokken stampten tonnen aan steenkool uit de grond en tienduizenden Boreinen daalden dagelijks af in de krochten van Moeder Aarde. Honderdvijftig jaar later bleek de exploitatie echter niet langer rendabel en stortte de lokale economie als een kaartenhuis in elkaar. Doffe ellende en collectieve werkloosheid waren het onvermijdelijke gevolg.
Lees verder