Waarheen leidt de weg?, schreef ik op 11 augustus 2016, de eerste digitale regel van dit blog. Ik vervolgde mijn stukje met nog wat andere levensvragen: Wat is de zin van het leven? Waarom zijn wij hier? En wat willen we bereiken? Vragen die voor mij anno 2025 actueler zijn dan ooit. Want wat in 2010 begon op een niet zo zomerse dag in Plitvice sterft nu een stille dood in ons geliefde Rotterdam. Onze queeste is niet meer. Ech Nie heeft er definitief de brui aan gegeven.
Nieuwe queesties speelden op na uitbreiding team Unesco
Waar is het fout gegaan?, vraag ik me al een tijd vertwijfeld af. We waren zo’n mooi paar. Welk werelderfgoed was voor haar de druppel? Het is nog maar een kleine zes jaar geleden dat we ons team versterkten met Ech Leuk, de kleine reizigster aan wie ik graag nog eens de fakkel zou willen overdragen. Tuurlijk besefte ik na onze eerste gezinsvakantie dat nieuwe queesties gegarandeerd waren, maar ik was er vast van overtuigd dat we die zouden overwinnen. Wij waren het illustere reisduo Ech Wel en Ech Nie, wij konden niet stuk. Maar dat bleek dus een misrekening…
Aanpassen aan de nieuwe situatie ging Ech Nie moeilijker af dan verwacht. Nou moest ik altijd al hemel en aarde bewegen om haar naar bepaalde sites te krijgen (Butrint, Hovgården, Vizcaya om er maar een paar te noemen), maar met Ech Leuk erbij werd er wel héél veel van mijn overredingskracht gevraagd. Wat dat betreft zal ik ons uitje richting tektonisch gebied Sardona niet licht vergeten….
Ach, zo’n kleintje is ook een hele verantwoording, dacht ik, en alle begin is moeilijk, zeker voor moeders. Maar het duurde wel erg lang voordat ik Ech Nie weer voor de werelderfgoedqueeste kon enthousiasmeren, en daar kwam de Coronacrisis nog eens overheen.
Ech Leuk en Covid werden wisselend ontvangen
Persoonlijk vond ik het virus een uitkomst. Weliswaar kwam onze levensmissie in de verdrukking (werelderfgoedtripjes waren uit den boze) maar daar stond tegenover dat we lange tijd met zijn drieën thuis bivakkeerden. Had ik niet alleen de tijd om Ech Nie weer voor me winnen, maar kon ik ook Ech Leuk klaarstomen voor haar eerste patrimonium (Sint Gallen kreeg de eer) en Unesco-Queesties een broodnodige opknapbeurt geven.
Maar wat ik zag als een win-win situatie, dat viel Ech Nie zwaar. De apocalyptische toestand in de wereld maakte ontspanning buitenshuis, waarnaar ze zo snakte, nagenoeg onmogelijk en ons mormeltje stelde haar geduld soms zodanig op de proef dat het haar hormonen even teveel werd. Fantastisch zo’n ukkie, maar af en toe ook best een beetje vermoeiend…
Werelderfgoedqueeste bracht geen voldoening meer
Corona zou langer duren dan verwacht, en ook daarna volgde voor Ech Nie op het persoonlijk vlak tegenslag op tegenslag. Nog wilde ik van geen problemen weten. Ik maakte nieuwe vakantieplannen waarbij ik zoveel mogelijk de lastig te bereiken Unesco-sites vermeed, ontzag vrouwlief door die kleine in mijn eentje de bijzondere en universele waarde van elk monument bij te brengen en probeerde de zonnige kant van het leven te beschijnen door uitvoerig verslag te doen van elke werelderfgoedconferentie. Een daverend succes werd het echter niet. Niet dat we een tijd van kommer en kwel beleefden, verre van, maar langzaam zag je wel dat we elkaar stukje bij beetje verloren, iets wat we beiden niet wilden, maar waaraan we blijkbaar ook niks konden doen.
Patrimoniumbezoekjes verliepen niet meer als vanouds
Ech Leuk ondertussen, ontwikkelde zich tot een dartel meisje met een grote dosis ondernemerszin. Door haar frisse blik op werelderfgoed deed ze ons steeds weer glimlachen (legendarisch was haar opmerking in het Daphni-klooster van Athene toen ze mij wees op een geschilderde profeet met een boekrol in zijn hand; “Papa? Zie je die meneer daar met dat skateboard? Dat is Jezus hè!”) en vormde ze nooit het blok aan ons been waarvoor haar vader vroeger altijd bang was.
Maar onze peuter, zo eerlijk moeten we ook zijn, slokte wel veel van de aandacht op die we normaal gesproken aan elkaar schonken. Waar we voorheen immer hand in hand, samen naar patrimonium en kroeg trokken, daar wachtte Ech Nie nu dikwijls met Ech Leuk in de (kinder)wagen op die achterlijke werelderfgoedreiziger die, trouw aan zijn queeste, weer zo nodig een of andere kathedraal of klif op de foto wilde zetten. En na afloop gingen we niet gezellig wat drinken in de plaatselijke pub, “want dat was alleen maar gedoe met een klein kind”, maar koersten we snel naar een of andere draaimolen of terug richting afgehuurd BNB-huisje.
Ongelukkige tripjes leidden tot meer chagrijn
Er ontstonden barstjes in de idylle, haarfijne scheurtjes die langzaam maar zeker groter werden. Alletwee deden we ons best ze te lijmen, maar tijdens onze roadtrip door Canada, waar Ech Nie vlak voor ons bezoek aan Waterton Lakes wederom slecht nieuws te horen kreeg, rees voor het eerst de twijfel of we elkaar wel weer terug zouden vinden. Zij zocht geen troost bij mij en ik was ook niet bij machte haar weer een beetje op te vrolijken. Dat Ech Leuk diezelfde dag ziek werd en dat twee maanden vol zou houden, droeg ook niet echt bij aan de feestvreugde. Thuis was er duidelijk werk aan de winkel.
Maar thuis kregen we het niet meer op de rit. Het werd stiller en er groeide frustratie. Ons traditionele kerstuitje naar Duitsland moest redding bieden, maar een zieke Ech Nie op de plaats van bestemming deed ons opnieuw de das om. Van de midweek weg lukte het haar slechts een dag om op haar benen te blijven staan. Ach, dan kan het in 2024 alleen maar beter worden, schreef ik aan het eind van het jaar, maar helaas vond dat niet aflatende positivisme van mij geen weerklank meer. We zakten af in chagrijn.
De Voorzienigheid bezegelde ons lot
Griekenland was onze laatste hoop. Omdat de geplande stranddagen tijdens de zomervakantie in Canada door aanhoudende regen in het water waren gevallen, hadden we er voor gekozen dat leed op de Peloponnesos ongedaan te maken. Tezamen met bakken gyros en liters mythos gingen we er vanuit dat die combinatie ons allemaal weer goed zou doen. Maar jammer genoeg werkte de Voorzienigheid niet mee en zagen we de zon ook op deze trip nauwelijks. Gelukkig hoefden we ons niet te vervelen, hield ik de dames voor, want het schiereiland stikte van de werelderfgoedsites. Helaas was Ech Nie alleen zo ontdaan van de donkere wolken die zich boven onze hoofden hadden samengepakt dat ze weigerde me ook maar een keer te vergezellen naar een van die Unesco-complexen. Zelfs Olympia liet ze schieten. Een veeg teken aan de wand…
Maanden later gebeurde wat niet uit kon blijven. Wrijvingen, spanningen, en onderlinge ergernis kwamen tot een uitbarsting. Onze eerste ruzie in zestien jaar. Daarna was het wel duidelijk dat het heilige vuur gedoofd was. Het kleine vlammetje wat nog wakkerde werd voorgoed gedoofd tijdens onze laatste kersttrip. Ik reisde vooruit, omdat Ech Nie geen trek had in een lange autorit, en bij ons weerzien was het alleen nog Ech Leuk die opstond om gedag te zeggen. Dat zei genoeg…
Werelderfgoedconferentie 2025
Nadat we hadden uitgesproken dat we ieder ons eigen weg zouden gaan, kreeg de werelderfgoedconferentie van 2025 plots een andere lading. Niet dat de bijeenkomst van de VN-organisatie door ons altijd hartelijk werd ontvangen (integendeel, hij zorgde meer dan eens voor bittere teleurstelling en pittige discussies) maar hij inspireerde de held van dit blog altijd wel bij het plannen van nieuwe excursies. Dat deed die nu in zekere zin ook nog wel, (Carnac en Neuschwanstein leken de meest aanlokkelijke) maar ik vroeg me af hoe ik ze moest bezoeken?
Allereerst was daar natuurlijk de financiëIe queestie, kon ik de kosten van een reis in mijn eentje wel dragen? Maar misschien nog wel belangrijker; hoe leuk zou een solotour zijn? Een dagtrip had ik wel vaker alleen ondernomen, maar voornoemde sites vergden minimaal een overnachting. Dat zou dus betekenen dat ik alleen op een hotelkamer zou komen te zitten. Had ik daar wel zin in?
Wat moet ik nou, zo zonder jou?
Ik zou natuurlijk Ech Leuk mee kunnen nemen, overwoog ik, maar of haar aandachtspanne al zo groot was om lange rijen keien (Carnac) of een sprookjeskasteel (Neuschwanstein) in de bergen te bekijken?, dat betwijfelde ik. Normaal gesproken nam Ech Nie zulke queesties voor haar rekening, maar dat zat er nu niet meer in. Zou het me anders lukken om iemand uit mijn vriendenkring te strikken? Nee dat leek ook niet erg waarschijnlijk. Ze zouden best een keer met me mee op citytrip willen, het liefst in combinatie met een wedstrijd van Feyenoord, maar op meer hoefde ik echt niet te rekenen. Een nieuwe partner die net als Ech Nie bereid was mij op mijn missie bij te staan? Hmmm. Die queeste leek nog moeilijker te vervullen dan degene die dit allemaal in gang had gezet…
Hoe langer ik er over nadacht, hoe wanhopiger ik werd. GVD, ze is nog niet eens écht weg of ik mis haar al. Ech Wel!
Ook wel eens uit elkaar gegaan? Je afgevraagd wat de toekomst zou brengen of hoe het verder moest? Laat het ons weten in de reacties hieronder, we horen het graag!
Lees ook:
Wat een droevig verhaal Ech wel, maar wel mooi verwoord geheel in de stijl van Unesco queesties. Sterkte om dit samen met Ech leuk te verwerken. Ik ben benieuwd wat je volgende queeste zal brengen, op zoek naar geluk?
Dank je wel. Komt best goed.
En ik zet deze werelderfgoedqueeste natuurlijk gewoon voort hè, ik zie het maar als een zoveelste queestie die ik moet zien te overwinnen. Hopelijk met die kleine reiziger zoveel mogelijk aan m’n zijde.